2. انفاق‌

3) تسبيح خدا، برانگيزاننده آدمى به انفاق و دستگيرى از مستمندان:

فَانطَلَقوا وهُم يَتَخفَتون‌* ان لا يَدخُلَنَّهَا اليَومَ عَلَيكُم مِسكين‌* قالَ اوسَطُهُم الَم اقُل لَكُم لَولا تُسَبّحون. [1]

قلم (68) 23 و 24 و 28

3. رفع دلتنگى‌

4) توصيه پيامبر (ص) به تسبيح و تحميد خداوند، جهت رفع دلتنگى:

ولَقَد نَعلَمُ انَّكَ يَضيقُ صَدرُكَ بِما يَقولون‌* فَسَبّح بِحَمدِ رَبّكَ وكُن مِنَ السجِدين. [2]

حجر (15) 97 و 98

4. صبر

5) صبر و بردبارى، از آثار تسبيح پروردگار:

فَاصبِر عَلى‌ ما يَقولونَ وسَبّح بِحَمدِ رَبّكَ .... [3]

طه (20) 130

5. مصونيّت از عذاب‌

6) تسبيح خداوند، سبب مصونيّت از عذاب دنيايى:

فَاصبَحَت كالصَّريم‌* قالَ اوسَطُهُم الَم اقُل لَكُم لَولا تُسَبّحون‌* كَذلِكَ العَذابُ ولَعَذابُ الأخِرَةِ اكبَرُ لَو كانوا يَعلَمون.

قلم (68) 20 و 28 و 33

6. مقام رضا

7) تسبيح خداوند زمينه‌ساز نيل به مقام رضا:

فَاصبِر عَلى‌ ما يَقولونَ وسَبّح بِحَمدِ رَبّكَ قَبلَ طُلوعِ الشَّمسِ وقَبلَ غُروبِها ومِن ءاناىِ الَّيلِ فَسَبّح واطرافَ النَّهارِ لَعَلَّكَ تَرضى‌.

طه (20) 130

7. نجات از گرفتارى‌

8) تسبيح خداوند، از ناحيه يونس (ع) موجب نجات وى از گرفتارى در شكم ماهى:

وَذَا النّونِ اذ ذَهَبَ مُغضِبًا فَظَنَّ ان لَن نَقدِرَ عَلَيهِ فَنَادى‌ فِى الظُّلُمتِ ان لا الهَ الّا انتَ سُبحنَكَ انّى كُنتُ مِنَ الظلِمين‌* فَاستَجَبنا لَهُ ونَجَّينهُ مِنَ الغَمّ وكَذلِكَ نُنجِى المُؤمِنين.

انبياء (21) 87 و 88

فَلَولا انَّهُ كانَ مِنَ المُسَبّحين‌* لَلَبِثَ فى بَطنِهِ الى‌ يَومِ يُبعَثون‌* فَنَبَذنهُ بِالعَراءِ وهُوَ سَقيم.

صافات (37) 143- 145

9) تسبيح خدا از سوى مؤمنان، عامل نجات آنان از گرفتارى:

وَذَا النّونِ اذ ذَهَبَ مُغضِبًا فَظَنَّ ان لَن نَقدِرَ عَلَيهِ فَنَادى‌ فِى الظُّلُمتِ ان لا الهَ الّا انتَ سُبحنَكَ انّى كُنتُ مِنَ الظلِمين‌* فَاستَجَبنا لَهُ ونَجَّينهُ مِنَ الغَمّ وكَذلِكَ نُنجِى المُؤمِنين.

انبياء (21) 87 و 88

8. نورانيّت خانه‌ها

10) تسبيح خداوند در خانه‌ها، زمينه برخوردارى آنها از نور خداوند:

اللَّهُ نورُ السَّموتِ والارضِ مَثَلُ نورِهِ‌

[1] در احتمالى منظور از «لولا تسبّحون» اين است كه چرا نعمتهاى الهى را بر خود به ياد نمى‌آوريد تا اينكه شكرگزار او باشيد، به اينكه حق فقرا را از اموال خود بپردازيد. (مجمع‌البيان، ج 9- 10، ص 506)

[2] آيه ياد شده بر استعانت از تسبيح، جهت رفع دلتنگى و غم دلالت مى‌كند. (الميزان، ج 12، ص 195)

[3] توصيه به تسبيح، پس از فرمان به «صبر»، نقش تسبيح در توانمند شدن بر صبر را نشان مى‌دهد.