قُل يايُّهَا الكفِرون* لا اعبُدُ ما تَعبُدون* ولا انتُم عبِدونَ ما اعبُد* ولا انا عابِدٌ ما عَبَدتُم* ولا انتُم عبِدونَ ما اعبُد* لَكُم دينُكُم ولِىَ دين.
كافرون (109) 1- 6
تسبيح
تسبيح به معناى تنزيه خدا و اصل آن حركت با شتاب [به دور از سستى]
در بندگى خداوند متعالى است. [2] «سبحان اللّه» بيانگر تنزيه خداوند از شريك و فرزند يا هر صفتى است
كه سزاوار ذات پاك او نيست. [3] در اين مدخل از واژه «تسبيح» و مشتقّات آن استفاده شده است.
اهمّ عناوين: آثار تسبيح، آداب تسبيح، پاداش تسبيح، ترغيب به تسبيح،
تسبيحكنندگان، زمينه تسبيح.
آثار تسبيح
1. استجابت دعا
1) تسبيح حضرت يونس (ع) و اعتراف او به يكتايى خداوند و ظلم خويش،
عامل استجابت دعاى وى، از جانب خداوند: