تزيين برگرفته از مادّه «زين» و به معناى زينت دادن است. زينت حقيقى
عبارت از چيزى است كه در هيچ حالتى در دنيا و آخرت موجب عيب و عار براى انسان
نگردد.
زينت سه قسم است: 1. زينت نفسى همانند علم و اعتقادات نيكو؛ 2. زينت
بدنى همانند قدرت و بلندى قامت؛ 3. زينت خارجى مانند مال و مقام. در قرآن كريم
تزيين گاه به خداوند، گاه به شيطان و در مواردى بدون نسبت فاعلى ذكر شده است. [2] در اين مدخل از مادّه «حلى»، «زيّن»،
«سوّل»، «زخرف»، «لؤلؤ و مرجان»، «استبرق» و آنچه مفيد معناى تزيين است، استفاده
شده است.