تزكيه، برگرفته از مادّه «زكو» به معناى پاكى، نموّ و رشد، صلاح و
شايستگى و مدح است. [1]
تزكيه نفس، تلاش براى دستيابى به سببهايى است كه به پاكى نفس مىانجامد و اين
داراى دو قسم است: 1. با عمل شايسته كه اين طريقه پسنديده است؛ 2. با گفتار و
ستايش كه اگر نسبت به خويشتن باشد مذموم است.
[2] در اين مدخل از واژه «زكا»، «طهارت» و مشتقّات آن استفاده شده است.
اهمّ عناوين: آثار تزكيه، ادّعاى تزكيه، زمينههاى تزكيه.
[3] . به نظر مىرسد درخواست ابراهيم و اسماعيل (ع) براى بعثت
پيامبرى از ميان ذريه آنها در پى درخواست تشكيل «امّت مسلمه» بدين جهت باشد كه
بعثت و هدفهاى آن (كه تزكيه، از آن جمله است) از ضروريات بنيادى براى تشكيل «امّت
مسلمه» است.