إذ قال اللّه يعيسى ابن مريم ... وتبرئ الأكمه والأبرص بإذنى ....

مائده (5) 110

3) توانايى عيسى (ع) بر شفاى فرد مبتلا به پيسى، از نعمتهاى خداوند به وى:

إذ قال اللّه يعيسى ابن مريم اذكر نعمتى عليك ... وتبرئ الأكمه والأبرص بإذنى ....

مائده (5) 110

4) شفاى افراد مبتلا به بيمارى پيسى به دست عيسى (ع)، مكرّر و هميشه:

ورسولًا إلى‌ بنى إسرءيل أنّى قد جئتكم باية مّن رّبّكم ... وأبرئ الأكمه والأبرص ....

آل‌عمران (3) 49

إذ قال اللّه يعيسى ابن مريم ... وتبرئ الأكمه والأبرص بإذنى .... [1]

مائده (5) 110

5) جادو پنداشته شدن شفاى مبتلا به پيسى به دست عيسى (ع)، از سوى كفّار:

إذ قال اللّه يعيسى ابن مريم ... وتبرئ الأكمه والأبرص بإذنى ... فقال الّذين كفروا منهم ان هذا إلّاسحر مّبين.

مائده (5) 110

شيوع پيسى‌

6) شيوع بيمارى پيسى، در زمان حضرت عيسى (ع):

ورسولًا إلى‌ بنى إسرءيل ... وأبرئ الأكمه والأبرص ....

آل‌عمران (3) 49

إذ قال اللّه يعيسى ابن مريم ... وتبرئ الأكمه والأبرص بإذنى ....

مائده (5) 110

علاج‌ناپذيرى پيسى‌

7) علاج‌ناپذيرى پيسى، در زمان عيسى (ع) به طور عادى:

ورسولًا إلى‌ بنى إسرءيل أنّى قد جئتكم باية مّن رّبّكم ... و أبرى‌ء الأكمه و الأبرص .... [2]

آل‌عمران (3) 49

إذ قال اللّه يعيسى ابن مريم اذكر نعمتى عليك ... وتبرئ الأكمه والأبرص بإذنى ....

مائده (5) 110

پيشانى‌

پيشانى جزو فوقانى چهره، بعد از رستنگاه موهاى سر تا سطح افقى مماس به دو كمانه ابروست كه آن را سطح افرياك نامند. [3] در اين مدخل از واژه‌هاى «جَبين»، «جِباه» و «ناصِيَه» استفاده شده است.

پيشانى اسماعيل (ع)

1) به خاك افكندن پيشانى اسماعيل (ع) براى قربانى از سوى ابراهيم (ع):

فلمّا بلغ معه السّعى قال يبنىّ إنّى أرى‌ فى المنام أنّى أذبحك فانظر ماذا ترى‌ قال ...* فلمّا أسلما وتلّه للجبين‌* وندينه أن يإبرهيم. [4]

صافات (37) 102- 104

[1] برداشت ياد شده بر اين اساس است كه فعل مضارع «تبرى‌ء» دالّ بر تكرار و استمرار باشد.

[2] معجزه بودن شفاى بيمارى پيسى از سوى عيسى (ع) بيانگر اين است كه اين بيمارى در آن زمان به گونه عادى قابل علاج و درمان نبوده است.

[3] ر. ك: فرهنگ فارسى، ج 1، ص 909، «پيشانى».

[4] برخى مفسّران گفته‌اند منظور از جمله «تله للجبين» اين است كه ابراهيم (ع) پيشانى پسر را در موقع ذبح كردن به پيشنهاد خودش به خاك نهاد تا مبادا عواطف پدرى مانع اجراى فرمان خدا شود. (مجمع‌البيان، ج 7- 8، ص 707)