28- 29 ابراهيم (14) در شأن فاجرترين تيرههاى قريش، يعنى بنىمغيره
و بنىاميه دانسته شده كه عامل هلاكت قوم خود شدند.
[1] نيز مقصود از «مكذّبين» در آيه 11 مزمّل (73) ثروتمندان بنىمغيره
دانسته شده كه رسالت پيامبر (ص) را تكذيب مىكردند.
[2]
بنىمُقرِّن مُزَنى
بَنىمُقرِّن، پسران مُقرِّن به تعداد 7 يا 10 تن از قبيله مُزَينه و
از اصحاب پيامبر (ص) بودند. [3] برخى مفسّران، آيه 92 توبه (9) را درباره آنان دانستهاند كه به سبب
نداشتن امكانات مالى توان شركت در غزوه تبوك را نداشته و گريان بودند. [4] به موجب اقوالى مقصود از «اعراب» در
آيه 99 توبه (9) بنىمُقرّناند كه خداوند به ايمان آنان اشاره دارد. [5]
بنىنضير
بنىنضير، گروهى از يهود مدينه بودند كه پس از هجرت پيامبر اسلام (ص)
با آن حضرت پيمان صلح بستند؛ ولى پس از غزوه احد، پيمان خود را شكستند و با مشركان
مكّه در برابر مسلمانان متحد شدند. پيامبر (ص) به واسطه جبرئيل از توطئه آنان با
خبر و به جنگ با ايشان مأمور شد. [6] در اين مدخل از جمله «الّذين كفروا من أهل الكتاب» با توجّه به شأن
نزول استفاده شده است.
[7] درباره مرجع ضمير «تحسبهم» دو احتمال وجود دارد: 1. بنىنضير؛
2. بنىنضير و منافقان. (مجمعالبيان، ج 9- 10، ص 396) برداشت ياد شده براساس
احتمال اوّل است.