بنىعامر بن صعصعه، تيرهاى از هوازن و عرب عدنانىِ ساكن در اطراف
طائف بودند. [1] برخى مفسّران، نزول آيه 168 بقره (2)
را ناظر به تحريم برخى از پاكيزگيها از سوى بنىعامر دانستهاند. [2] بنا به رواياتى نزول آيه 189 بقره (2)
را پندار نادرست افرادى از جمله بنىعامر دانستهاند كه در حال مُحرِم بودن، به
پاس احترامِ احرام از در خانههاى خود وارد نمىشدند.
[3] مفسّرانى نيز آيه 26 اعراف (7) را در شأن بنىعامر و ديگر قبايلى
دانستهاند كه به صورت برهنه طواف مىكردند.
[4] براساس نقلى، مقصود از «الّذين كفروا» در آيه 11 احقاف (46)
بنىعامر دانسته شده كه به مؤمنان فقير تفاخر كرده، مىگفتند: اگر در اسلام خيرى
بود ما در پذيرش آن پيشى مىگرفتيم. [5]
بنىعبدالدار
بنىعبدالدار، فرزندان قصى بن كلاب، تيرهاى از قريش و از پرچمداران
شرك بودند. [6] برخى از مفسّران، نزول آيه 22 انفال
(8) را در شأن بنىعبدالدار دانستهاند كه در جنگ احد، ضدّ مسلمانان شركت كرده، 10
تن از پرچمدارانشان به هلاكت رسيدند. [7] بنا بر قولى آيه 22 انفال (8) درباره بنىعبدالدار نازل شد كه به
كفرورزى و عدم ايمان آنان اشاره دارد. [8]
بنىعبدالشمس---) بنىاميّه
بنىعبدالمطلب---) بنىهاشم
بنىعبد مَناف
بنىعبد مناف، پسران عبدمناف (هاشم، عبدشمس، مطّلب و نوفل) از اشراف
قريش بودند. [9]
[1] كتاب النسب، ص 259؛ المفصّل فى تاريخ العرب، ج 4، ص 146.