بنىاميّة بن عبد شمس بن عبد مناف، از تيرههاى مهم قريش [1] و از دشمنان سرسخت بنىهاشم و اهلبيت
(ع) بودند.
برخى مفسّران، نزول آيه 60 اسراء (17) را درباره بنىاميه دانستهاند
كه پيامبر (ص) در رؤياى صادقانهاى مشاهده كرد، آنان چون بوزينگانى از منبر او
بالا مىروند. [2] طبق روايتى، آيه 55 انفال (8) در شأن
بنىاميه نازل شد و آنها را بدترين جنبندگان روى زمين خواند كه به باطن قرآن كفر
ورزيده، بدان ايمان نياوردند. [3] براساس نقل مفسّران، «شجره خبيثه» در آيه 26 ابراهيم (14) بنىاميه
دانسته شده كه اشاره به بىاصل و پايه بودن آنها دارد.
[4] همچنين آيات 28 تا 30 ابراهيم (14) نيز درباره آنها نازل شده كه
نعمت خدا را كفران و قوم خود را به هلاكت افكندند.
[5] گفته شده: «قوماً لدّا» آيه 97 مريم (19) در شأن بنىاميّه و
بنىمغيره نازل شده است. [6]
مفسّران مشهورى چون طبرى، «ألف شهر» در آيه 3 قدر (97) را ناظر به مدّت حكومت
بنىاميّه دانستهاند كه ارزش يك شب قدر، بيش از حكومت هزار ماهه آنان است. [7]
بنىثعلبه---) ذات الرقاع/ غزوه
بنىثقيف---) ثقيف
بنىجذيمه
بنىجذيمه [8]
(خزيمه [9]) بن عامر بن عبدمنات، تيرهاى از قبيله
كنانه بوده است. [10] برخى مفسّران، نزول آيات 90 نساء (4) [11] و 7 توبه (9)
[12] را در شأن قبايلى از جمله، بنىجذيمه (خزيمه) دانستهاند كه به جهت
همپيمانى با مسلمانان، مورد رأفت ايشان قرار گرفتند و از تعرّض به آنان منع شد.
همچنين در شأن نزول آيه 61 نور (24) از آنها ياد شده و تصوّر آنها درباره «حرمت
خوردن غذا به تنهايى» مردود دانسته شده است.
[13]