وجه به معناى روى و صورت است. گاهى هم از «ذات» به وجه تعبير
مىشود، نيز به معناى رضا و خشنودى و جهت هم بهكار رفته است.[1] مراد از وجه ذات واجبالوجود،
اسماى حسناى الهى، صفات عليا و انبيا، خلفاى دين و اعمال متعلّق به آن[2] كه به وسيله آنها مردم به او توجّه
پيدا مىكنند.[3] در اين مدخل از واژههاى «وجهاللّه»، «وجه ربّهم» و «وجه ربّه» استفاده شده است.
بقاى وجهاللّه
1. وجهاللّه، تنها حقيقت باقى و ابدى، در نظام آفرينش: