[1] . از پيامبر صلى الله عليه و آله سؤال شد: آنانكه دوست
داشتنشان بر ما واجب گرديده، چه كسانىاند؟ حضرت فرمود: [آنها] على، فاطمه عليهما
السلام و دو فرزندانشان [حسن و حسين عليهما السلام] هستند. (الكشاف، ج 4، ص 219-/
220)
[2] . آيه شريفه درباره على عليه السلام نازل شده، در آن هنگام كه
درحال ركوع سائلى از او درخواست كمك كرد، و حضرت انگشتر خود را به او داد.
(الكشاف، ج 1، ص 649؛ انوارالتنزيل، بيضاوى، ج 2، ص 132) روايات از طرق شيعه و سنى
فراوان است بر اينكه دو آيه در باره اميرالمؤمنين على عليه السلام نازل شده است،
هر دو آيه خاص است، نه اينكه عام [شامل همه مؤمنان] باشد. (الميزان، ج 5، ص 8)
[3] . خداوند در پى نهى از پذيرش ولايت كسانى كه دشمنى با آنان
واجب است، به ذكر كسانى پرداخت كه پذيرش ولايت آنان واجب است، ولايت خداوند را
بالاصالة و ولايت پيامبر صلى الله عليه و آله و مؤمنان را تبعاً ثابت كرده است.
(الكشاف، ج 1، ص 648) مراد از ولايت نسبت داده شده به پيامبر صلى الله عليه و آله
در قرآن ولايت تصرف يا محبت و مودت است، مانند «النَّبِىُّ اولى بِالمُؤمِنينَ
مِن انفُسِهِم» (احزاب
(33) 6) و «انما وليكم الله و رسوله و الذين آمنوا» كه خطاب
به مؤمنان است و معنا ندارد كه پيامبر صلى الله عليه و آله ولىّ آنان به معناى
ولايت نصرت باشد. (الميزان، ج 6، ص 8)