[1] . حرف «على» در «نور على نور» براى استعلاى مجازى و به معناى
تعاون است و غرض از آن بيان شدت نور الهى و خالص بودن آن از هر ظلمت و تاريكى است
[2] . براساس دو نكته است كه در تشبيه نور خدا وجود دارد: 1. روغن
و مايه نور، بدون عامل خارجى (عامل آتش زا) مشتعل و نور افشان است (و لو لم تمسسه
نار) اين حكايت از آن دارد كه نور خدا از خود او است. 2. نور چراغ، همچون ستارهاى
درخشان بسيار پرفروغ و شفاف است و اين بيانگر اين حقيقت است كه نور خدا، از هرگونه
تيرگى و كدرى منزه است
[3] . بنابر احتمالى، مراد از «نور»، علم است كه در برابر جهل و
ظلمت است و به وسيله آن انسان هدايت مىشود. (مجمع البيان، ج 3-/ 4، ص 447)