نور، روشنايى، تابندگى، جلاء، رونق[1]، كيفيتى كه خود ذاتاً ظهور داشته و جز خود را ظاهر كند.[2] نور از صفات خدا است[3] و در علوم و اصطلاحات مختلف، داراى
تعريف خاصّى است، چنانكه تعريف نور در فيزيك غير از تعريف آن در عرفان است.[4] نور دو گونه است: نور دنيايى و نور
آخرتى. نور دنيايى بر دو قسم است: 1. نور معقول، كه به چشم دل و بصيرت ديده مىشود
و آن نورى است كه از اوامر الهى مانند نور عقل منتشر مىگردد؛ 2. نور محسوس، كه با
چشم ظاهر از اجسام نورانى مانند خورشيد، ماه، ستارگان و ساير اشياى نورانى ساطع
مىگردد. در اين مدخل نور با همه معانى آن مراد است و از واژههاى «نور»، «ضياء»،
«سراج»، «اسفار» و «طلوع» استفاده شده است.
اهمّ عناوين: تشبيه به نور، كسب نور، محروميّت از نور، مصاديق نور،
هدايت به نور.
آثار نور---) همين مدخل، نقش نور
ارزش نور
1. ارسال نور (محمّد صلى الله عليه و آله يا اسلام) از سوى خداوند،
براى روشنگرى بعضى از حقايق كتمان شده در تورات و انجيل، به وسيله يهود و نصارا: