فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَ انْحَرْ [1].

كوثر (108) 2

5. وجوب نماز عيد قربان با جماعت:

وَ أَقِيمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّكاةَ وَ ارْكَعُوا مَعَ الرَّاكِعِينَ.

بقره (2) 43

6. وجوب تكبيرها، بعد از نماز عيد قربان:

... وَ لِتُكَبِّرُوا اللَّهَ عَلى‌ ما هَداكُمْ‌ [2] ...

بقره (2) 185

7. وجوب تكبيرها، بعد از نماز عيد فطر:

شَهْرُ رَمَضانَ الَّذِي أُنْزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ‌ ... وَ لِتُكَبِّرُوا اللَّهَ عَلى‌ ما هَداكُمْ‌ ....

بقره (2) 185

نماز مغرب---) نماز

نماز ميّت---) نماز

نمّامى---) سخن‌چينى‌

نمرود

نمرود بن كوشِ بن كنعان بن حام بن نوح، پادشاه بابل بود [3] كه از روى تكبّر و بزرگ‌بينى ادّعاى ربوبيّت نمود. [4] گويند: وى بوده كه فرمان داد تا ابراهيم عليه السلام را در آتش افكنند. [5] در اين مدخل از آيه «الم‌تر الى الّذى حاجّ ابراهيم ...» و برخى آيات كه داستان افكندن ابراهيم عليه السلام را در آتش بيان مى‌كند، استفاده شده است.

ادّعاى نمرود

1. نمرود، مدّعى الوهيّت و ربوبيّت خود، همراه با الوهيّت خداوند:

أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذِي حَاجَّ إِبْراهِيمَ فِي رَبِّهِ أَنْ آتاهُ اللَّهُ الْمُلْكَ إِذْ قالَ إِبْراهِيمُ رَبِّيَ الَّذِي يُحْيِي وَ يُمِيتُ قالَ أَنَا أُحْيِي وَ أُمِيتُ قالَ إِبْراهِيمُ فَإِنَّ اللَّهَ يَأْتِي بِالشَّمْسِ مِنَ الْمَشْرِقِ فَأْتِ بِها مِنَ الْمَغْرِبِ فَبُهِتَ الَّذِي كَفَرَ وَ اللَّهُ لا يَهْدِي الْقَوْمَ‌ [6] الظَّالِمِينَ.

بقره (2) 258

2. احتجاج نمرود با ابراهيم عليه السلام مبنى بر داشتن قدرت زنده كردن و ميراندن:

أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذِي حَاجَّ إِبْراهِيمَ فِي رَبِّهِ أَنْ آتاهُ اللَّهُ الْمُلْكَ إِذْ قالَ إِبْراهِيمُ رَبِّيَ الَّذِي يُحْيِي وَ يُمِيتُ قالَ أَنَا أُحْيِي وَ أُمِيتُ‌ ....

بقره (2) 258

3. ادّعاى نمرود مبنى بر داشتن قدرت بر احيا و ميراندن:

أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذِي حَاجَّ إِبْراهِيمَ فِي رَبِّهِ أَنْ آتاهُ‌

[1] . از احتمالات درباره «فصلّ» نماز عيد (قربان) مى‌باشد، زيرا به دنبال آن قربانى را ذكر كرد. (زبدةالبيان، ج 1، ص 89؛ مجمع‌البيان، ج 9-/ 10، ص 837؛ احكام‌القرآن، ابن‌العربى، ج 4، ص 1986)

[2] . يكى از ادلّه بر وجوب تكبيرها در نماز عيدين آيه «و لتكبروا اللّه على‌ ما هديكم» است (فقه‌القرآن، ج 1، ص 160) و مقصود تكبير بعد از نماز عيد است. (مجمع‌البيان، ج 1-/ 2، ص 499)

[3] . تاريخ طبرى، ج 1، ص 128 و 143

[4] . مجمع‌البيان، ج 1-/ 2، ص 635

[5] . تاريخ طبرى، ج 1، ص 146

[6] . نمرود به الوهيّت خداوند معتقد بود، زيرا اگر الوهيّت خداوند مورد قبول وى نبود سخن ابراهيم عليه السلام را كه خدا خورشيد را از مشرق مى‌آورد قبول نمى‌كرد، نسبت به ربوبيّت خودش نيز در كنار الوهيّت خداوند باور داشت. ابراهيم عليه السلام مدّعى بود كه ربّ او خداوند و نه ديگرى است، ولى نمرود مدّعى بود كه وى ربّ ابراهيم عليه السلام است، و گرنه تسليم ابراهيم عليه السلام نمى‌شد و مبهوت نمى‌ماند. (الميزان، ج 2، ص 350)