[1] طائِفَةٌ مِنْهُمْ مَعَكَ‌ ...

نساء (4) 102

17. پايان يافتن وقت نماز خوف با پايان جنگ و خوف:

... فَإِذَا اطْمَأْنَنْتُمْ فَأَقِيمُوا الصَّلاةَ [2] ...

نساء (4) 103

نماز شب---) تهجّد

نماز صبح---) نماز

نماز ظهر---) نماز

نماز عشا---) نماز

نماز عصر---) نماز

نماز عيد

نماز عيد (فطر و اضحى‌) دو ركعت است و در هر ركعتى حمد و سوره خوانده مى‌شود و ركعت اوّل بعد از سوره پنج تكبير و قنوت و در ركعت دوم بعد از سوره چهار تكبير و قنوت دارد. [3] در اين مدخل از آياتى استفاده شده است كه به نماز عيد فطر و عيد قربان تفسير شده است.

نماز عيد فطر

1. وجوب اقامه نماز عيد فطر:

وَ أَقِيمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّكاةَ وَ ارْكَعُوا مَعَ الرَّاكِعِينَ.

بقره (2) 43

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَكَّى‌ وَ ذَكَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّى‌ [4].

اعلى (87) 14 و 15

2. وجوب اقامه نماز عيد فطر به جماعت:

وَ أَقِيمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّكاةَ وَ ارْكَعُوا مَعَ الرَّاكِعِينَ. [5]

بقره (2) 43

3. وجوب نماز عيد فطر، پس از پرداخت زكات فطره:

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَكَّى‌ وَ ذَكَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّى‌ [6].

اعلى (87) 14 و 15

نماز عيد قربان‌

4. وجوب نماز عيد قربان:

وَ أَقِيمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّكاةَ وَ ارْكَعُوا مَعَ الرَّاكِعِينَ. [7]

بقره (2) 43

[1] . استناد اقامه نماز به پيامبر صلى الله عليه و آله «فاقمت» اشاره به اين است كه اختيار تشكيل نماز جماعت بر عهده و صلاحديد پيامبر صلى الله عليه و آله و يا فرماندهى نيروهاست‌

[2] . در صورت زوال خوف نمازى را كه به شكسته خواندن آن اذن داده شده بوديد تمام بخوانيد. (مجمع‌البيان، ج 3-/ 4، ص 158)

[3] . تحريرالوسيله، ج 1، ص 241

[4] . مراد از «فصلّى‌» نماز عيد فطر مى‌باشد. (الجامع‌لاحكام القرآن، قرطبى، ج 1، ص 21؛ فقه‌القرآن، ج 1، ص 253-/ 254)

[5] . مراد از «واركعوا مع الرّاكعين» نماز به صورت جماعت مى‌باشد. (الكشاف، ج 1، ص 133) يكى از احتمالات در آيه شريفه، وجوب نماز جمعه و عيدين مى‌باشد. (زبدةالبيان، ج 1، ص 127؛ فقه‌القرآن، ج 1، ص 79؛ كنزالعرفان، ج 1، ص 194)

[6] . مراد از «فصلّى‌» نماز عيد فطر مى‌باشد و مراد از «تزكّى‌» زكات فطر مى‌باشد. (الجامع لاحكام القرآن، قرطبى، ج 1، ص 21؛ فقه‌القرآن، ج 1، ص 253-/ 254)

[7] . يكى از احتمالات در اين آيه شريفه، وجوب نماز جمعه و عيدين مى‌باشد. (زبدةالبيان، ج 1، ص 127؛ فقه‌القرآن، قطب‌الدين راوندى، ج 1، ص 79؛ كنزالعرفان، ج 1، ص 194)