347. جايز نبودن خواندن نماز با صداى بلند يا بسيار آهسته:

... وَ لا تَجْهَرْ بِصَلاتِكَ وَ لا تُخافِتْ بِها وَ ابْتَغِ بَيْنَ ذلِكَ سَبِيلًا.

اسراء (17) 110

348. پيامبر صلى الله عليه و آله، موظّف به رعايت اعتدال صدا، در قرائت نماز:

... وَ لا تَجْهَرْ بِصَلاتِكَ وَ لا تُخافِتْ بِها وَ ابْتَغِ بَيْنَ ذلِكَ سَبِيلًا.

اسراء (17) 110

349. لزوم گوش دادن به صداى قرائت امام جماعت، هنگام تلاوت آيات آن در نماز جماعت:

وَ إِذا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَ أَنْصِتُوا لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ‌ [1].

اعراف (7) 204

صدقه در نماز

350. جواز صدقه و انفاق دادن، در حال ركوع در نماز:

إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ.

مائده (5) 55

351. صدقه امام على عليه السلام (به فقير)، در حال ركوع نماز:

إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ‌ [2].

مائده (5) 55

صلوات در نماز

352. لزوم صلوات بر محمّد صلى الله عليه و آله، هنگام ياد او يا شنيدن نامش در حال نماز:

إِنَّ اللَّهَ وَ مَلائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَ سَلِّمُوا [3] تَسْلِيماً.

احزاب (33) 56

علنى بودن نماز

353. لزوم اعلان و نداى علنى، هنگام نماز، براى توجّه ديگران به نماز:

وَ إِذا نادَيْتُمْ إِلَى الصَّلاةِ اتَّخَذُوها هُزُواً وَ لَعِباً ذلِكَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لا يَعْقِلُونَ.

مائده (5) 58

نيز---) اذان‌

عهد بر نماز

354. اقامه نماز بنى‌اسرائيل، از موارد عهد الهى با آنان:

وَ إِذْ أَخَذْنا مِيثاقَ بَنِي إِسْرائِيلَ‌ ... وَ أَقِيمُوا الصَّلاةَ ....

بقره (2) 83

355. رويگردانى بسيارى از بنى‌اسرائيل از عهد و پيمان خود با خداوند، مبنى بر اقامه نماز:

وَ إِذْ أَخَذْنا مِيثاقَ بَنِي إِسْرائِيلَ‌ ... وَ أَقِيمُوا الصَّلاةَ ... ثُمَّ تَوَلَّيْتُمْ إِلَّا قَلِيلًا مِنْكُمْ وَ أَنْتُمْ مُعْرِضُونَ.

بقره (2) 83

[1] . «إنصات» يعنى گوش دادن به صدا و ساكت بودن. (مفردات، ص 496، «صوت») گفته شده: مقصود از آيه استماع قرائت نماز امام جماعت از سوى اقتداكنندگان است. (مجمع البيان، ج 3- 4، ص 791)

[2] . براساس گفته برخى مفسران، آيه ياد شده درباره امام‌على عليه السلام نازل شده است كه در حال ركوع نماز، انگشترى خود را به فقير عطا كرد. (الكشاف، ج 1، ص 649؛ روح المعانى، ج 4، جزء 6، ص 245؛ التبيان، ج 3، ص 558- 564)

[3] . براساس روايتى از امام صادق عليه السلام در تفسير آيه ياد شده‌است. (تفسير نورالثقلين، ج 4، ص 301، ح 217)