19. صاحبان نفس مطمئنّه، شايسته حضور نزد خداوند، در قيامت:
يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِي إِلى
رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً.
فجر (89) 27 و 28
نفقه
نفقه از مادّه «نَفْقْ» و «نَفَقَ» در لغت به معناى سپرى شد و از
بين رفت، آمده است. «نفقه» اسم [مصدر] براى چيزى است كه انفاق مىشود[1] و در اصطلاح به معناى چيزى كه انسان
براى خانوادهاش مصرف مىكند، و آنچه از خوراك، پوشاك، مسكن و مانند اينها كه [بر
شوهر] واجب است براى همسرش مصرف كند، نفقه پدر، مادر، پدران و مادرانشان، هر چه
بالاتر بروند بر فرزندان و فرزندانِ فرزندان واجب است، آمده است.[2] در اين مدخل از واژه «نفق» و آياتى
كه دلالت بر نفقه دارند، استفاده شده است.
[2] . القاموس الفقهى، ص 358، «النفقة»؛ تحرير الوسيله، ج 2، ص
315، م 8
[3] . سعدبن ابى خلف گويد: از امام كاظم عليه السلام پرسيدم [و]
گفتم: آيا خداوند- عزوجل- نفرمود: «لا تخرجوهن ... ولا يخرجن» حضرت فرمود: خداوند
[در اين دستور] زنى را قصد كرده كه دوبار [به طلاق رجعى] طلاق داده مىشود. اين
زن نبايد [در زمان عده] از خانه خارج شود و نبايد شوهر او را خارج كند تا اينكه
طلاق سوم واقع شود، پس آنگاه كه براى بار سوم طلاق داده شد از شوهر جدا مىشود و
براى او نفقه نيست. (الكافى، ج 6، ص 90، ح 5؛ تفسير نورالثقلين، ج 5، ص 350، ح 14)