10. نجاست مشركان و ممنوعيّت آنان از نزديك شدن به مسجدالحرام، حكمى مبتنى بر علم و حكمت گسترده خداوند:

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّمَا الْمُشْرِكُونَ نَجَسٌ فَلا يَقْرَبُوا الْمَسْجِدَ الْحَرامَ‌ ... إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ حَكِيمٌ.

توبه (9) 28

11. شرك، موجب نجس بودن مشركان:

... إِنَّمَا الْمُشْرِكُونَ نَجَسٌ‌ [1] ...

توبه (9) 28

طهارت از نجاست‌

12. دستور خداوند به پيامبر صلى الله عليه و آله مبنى بر پاك كردن لباس خود از آلودگى به نجاست براى نماز:

وَ ثِيابَكَ فَطَهِّرْ [2].

مدّثر (74) 4

13. طهارت از نجاست (بول و غايط) امرى مطلوب و محبوب خدا:

لا تَقُمْ فِيهِ أَبَداً لَمَسْجِدٌ أُسِّسَ عَلَى التَّقْوى‌ مِنْ أَوَّلِ يَوْمٍ أَحَقُّ أَنْ تَقُومَ فِيهِ فِيهِ رِجالٌ يُحِبُّونَ أَنْ يَتَطَهَّرُوا وَ اللَّهُ يُحِبُّ الْمُطَّهِّرِينَ.

توبه (9) 108

نجاشى‌

نجاشى، لقب عمومى پادشاهان حبشه است. [3] مورّخان، نام پادشاه حبشه در عصر پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله را «اصحمه» دانسته‌اند [4] و وى را حامى مهاجران اوّليّه‌ اسلام به اين ديار ذكر كرده‌اند [5] و گفته‌اند: وى در پى‌ نامه پيامبر صلى الله عليه و آله به پادشاهان و اميران، اسلام را پذيرفت. [6] برخى مفسّران، شأن نزول آيه 199 آل‌عمران (3) را درباره وى دانسته‌اند كه علاوه بر ايمان به پيامبران گذشته به پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله نيز ايمان آورد. [7] همچنين آيه 43 رعد (13) را درباره وى و يارانش دانسته‌اند كه آنان با اينكه اهل‌كتاب بودند، بر رسالت پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله گواهى دادند. [8] نيز شأن نزول‌ آيات 82 و 83 مائده (5) را درباره وى و اصحابش دانسته‌اند كه پس از شنيدن آيات قرآن و شناخت حق، اشك شوق از ديدگانشان جارى شد و به آن ايمان آوردند. [9]

نجوا

نجوا، در گوش سخن گفتن، تنگ گوشى صحبت كردن است. اصل اين كلمه اين است كه كسى با رفيقش در «نجوه» يعنى جاى دور و يا بلندى كه ديگران نفهمند، صحبت كند. [10] در اين مدخل از واژه‌ «نجوا» و مشتقّات آن استفاده شده است.

اهمّ عناوين: نجواى مشركان.

[1] . ممكن است نجاست مشركان به جهت شرك‌شان باشد. (زبدةالبيان، ص 67)

[2] . متبادر از «و ثيابك فطهّر» امر به تطهير لباس از نجاسات براى نماز است. (زبدةالبيان، ج 1، ص 72؛ الميزان، ج 20، ص 81)

[3] . لغت‌نامه، دهخدا، ج 14، ص 22344، «نجاشى».

[4] . سير أعلام النبلاء، ج 1، ص 428.

[5] . تاريخ طبرى، ج 1، ص 549؛ السيرة النبويّه، ابن‌هشام، ج 1، ص 33.

[6] . طبقات، ابن‌سعد، ج 1، ص 198.

[7] . جامع‌البيان، ج 3، جزء 4، ص 289؛ الجامع لاحكام‌القرآن، قرطبى، ج 4، ص 205.

[8] . الجامع لاحكام القرآن، قرطبى، ج 9، ص 220.

[9] . اسباب‌النزول، واحدى، ص 116؛ الجامع لاحكام القرآن، قرطبى، ج 6، ص 165.

[10] . نثر طوبى‌، ج 2، ص 441، «ن ج و».