نجاشى، لقب عمومى پادشاهان حبشه است.[3] مورّخان، نام پادشاه حبشه در عصر پيامبر اسلام صلى الله عليه و
آله را «اصحمه» دانستهاند[4] و وى را حامى مهاجران اوّليّه اسلام به اين ديار ذكر كردهاند[5] و گفتهاند: وى در پى نامه پيامبر
صلى الله عليه و آله به پادشاهان و اميران، اسلام را پذيرفت.[6] برخى مفسّران، شأن نزول آيه 199
آلعمران (3) را درباره وى دانستهاند كه علاوه بر ايمان به پيامبران گذشته به
پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله نيز ايمان آورد.[7] همچنين آيه 43 رعد (13) را درباره وى و يارانش دانستهاند كه آنان
با اينكه اهلكتاب بودند، بر رسالت پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله گواهى دادند.[8] نيز شأن نزول آيات 82 و 83 مائده
(5) را درباره وى و اصحابش دانستهاند كه پس از شنيدن آيات قرآن و شناخت حق، اشك
شوق از ديدگانشان جارى شد و به آن ايمان آوردند.[9]
نجوا
نجوا، در گوش سخن گفتن، تنگ گوشى صحبت كردن است. اصل اين كلمه اين
است كه كسى با رفيقش در «نجوه» يعنى جاى دور و يا بلندى كه ديگران نفهمند، صحبت
كند.[10] در اين مدخل از واژه «نجوا» و مشتقّات آن استفاده شده است.
اهمّ عناوين: نجواى مشركان.
[1] . ممكن است نجاست مشركان به جهت شركشان باشد. (زبدةالبيان، ص
67)
[2] . متبادر از «و ثيابك فطهّر» امر به تطهير لباس از نجاسات براى
نماز است. (زبدةالبيان، ج 1، ص 72؛ الميزان، ج 20، ص 81)