ارزش اسب‌

1) ارزشمندى اسبان تندرو و چابك، در نظر سليمان (ع):

و وهبنا لداود سليمن ...* إذ عرض عليه بالعشىّ الصَّفنت الجياد* فقال إنّى أحببت حبّ الخير عن ذكر ربّى حتّى‌ توارت بالحجاب‌* ردّوها علىّ فطفق مسحا بالسّوق والأعناق.

ص (38) 30- 33

2) اسب، حيوانى ارزشمند:

والعديت ضبحا* فالموريت قدحا. [1]

عاديات (100) 1 و 2

والخيل ... لتركبوها و زينة ....

نحل (16) 8

3) اسب، به‌رغم ارزشمندى، متاعى دنيايى و كم‌ارزش‌تر از پاداش الهى:

زيّن للنّاس حبّ الشّهوت من النّساء ... والخيل المسوّمة ... ذلك متع الحيوة الدّنيا واللّه عنده حسن الماب.

آل‌عمران (3) 14

اسب در تاريخ‌

4) نشانه‌گذارى اسب‌ها در زمان‌هاى گذشته:

زيّن للنّاس حبّ الشّهوت من النّساء ... والخيل المسوّمة .... [2]

آل‌عمران (3) 14

5) استفاده از اسب در دوران سليمان (ع):

و وهبنا لداود سليمن ...* إذ عرض عليه بالعشىّ الصَّفنت الجياد.

ص (38) 30 و 31

6) اسب، حيوانى مفيد و كارآمد در جنگ‌هاى صدر اسلام:

وأعدّوا لهم مّا استطعتم مّن قوّة ومن رّباط الخيل ترهبون به عدوّ اللّه وعدوّكم وءاخرين من دونهم ....

انفال (8) 60

والعديت ضبحا* فالموريت قدحا* فالمغيرت صبحا* فأثرن به نقعا* فوسطن به جمعا.

عاديات (100) 1- 5

اسب‌هاى سليمان (ع)

7) سليمان (ع) داراى اسبان چابك و تيزرو:

و وهبنا لداود سليمن ...* إذ عرض عليه بالعشىّ الصَّفنت الجياد. [3]

ص (38) 30 و 31

8) رژه و عبور اسبان چابك و تيزرو از برابر سليمان (ع) هنگام عصر:

و وهبنا لداود سليمن ...* إذ عرض عليه بالعشىّ الصَّفنت الجياد* فقال إنّى أحببت حبّ الخير عن ذكر ربّى حتّى‌ توارت بالحجاب. [4]

ص (38) 30- 32

[1] درباره «والعاديات ضبحاً» سه احتمال ذكر كرده‌اند: اسب‌هاى مجاهدان، و شتران كه به جنگ بدر مى‌رفتند و شتران حاجيان. (مجمع‌البيان، ذيل آيه) برداشت بنابر احتمال اوّل و با توجه به سوگند خدا به آن‌ها است.

[2] «مسوّمه» احتمال دارد از «سوم» به معناى چريدن و از «سُومه و سيمه» به ضم سين، به معناى علامت و نشانه باشد. (لسان‌العرب) برداشت ياد شده، بنابر احتمال دوم است.

[3] «جياد» جمع «جواد»، به اسبانى مى‌گويند كه با تمام توان خود مى‌دوند. (مفردات راغب)

[4] عبور اسبان، از جمله «عرض عليه» قابل استفاده است. برداشت مربوط، مبتنى بر اين است كه ضمير «توارت» به «الصافات الجياد» برگردد. برخى مفسّران نيز نقل كرده‌اند: سليمان (ع) پس از نماز، بر تختش مى‌نشست و اسبان را از برابر او عبور مى‌دادند. مقصود از «العشى» آخر روز است. (مجمع‌البيان، ذيل آيه)