فأعقبهم نفاقا فى قلوبهم إلى يوم يلقونه بمآ أخلفوا اللّه ما
وعدوه وبما كانوا يكذبون*
الّذين يلمزون المطّوّعين من المؤمنين فى الصّدقت والّذين لايجدون إلّاجهدهم
فيسخرون منهم سخر اللّه منهم ....[3]
توبه (9) 77 و 79
[1] كاربرد بشارت براى عذاب- كه اغلب در خبر خوشحالكننده بهكار
مىرود- به منظور استهزا و تمسخر است. (التحريروالتنوير، ذيل آيه)
[2] مرجع ضمير در «أيديهم» و «أفواههم» مىتواند اقوام ياد شده در
آيه، يا «رسل» باشد. در صورت اوّل، غرض آنان از بردن دستهاى خود به سوى دهانشان،
اين بوده كه با اين عمل به سوت زدن بپردازند و به اين نحو، پيامبران را مسخره
كنند.
[3] با توجّه به سياق آيات، فاعل «يلمزون و يسخرون» منافقان است.