[1] . جمله «انّه كان غفوراً» تعليل است براى آنچه مشاهده مىشد،
از مهلت يافتن و تأخير عذاب از آنان. (الميزان، ج 15، ص 182).
[2] . مقصود آيه، «حبيب نجّار» صاحب ياسين است. (الكشاف، ج 4، ص
10) بنابر اينكه «با» در «بماغفر» سببى باشد دلالت مىكند بر اينكه دخول در بهشت،
به سبب آمرزش خداوند است.