مُعتّب بن قُشير از انصار و از تيره بنى عمرو بن عوف و از
شركتكنندگان در غزوه بدر است. [1] برخى از مفسّران آيه 154 آلعمران (3) را درباره سخنان وى
دانستهاند كه در جنگ احُد و پس از فرار، سخنان ناشايستى بر زبان راند. [2] نيز شأن نزول آيات 75 تا 76 توبه (9)
درباره وى دانسته شده كه گفت: اگر خداوند به او مالى داد زكات خواهد داد و از
صالحان خواهد شد و وقتى خدا به او مالى داد بخل ورزيد و اعراض نمود. [3]
معجزه
معجزه اسم فاعل از اعجاز و از ريشه «ع- ج- ز» به معناى ناتوان ساختن
يا ناتوان يافتن كسى يا چيزى به كار رفته است.
[4] اعجاز و معجزه از اصطلاحات كلامى و به معناى امرى خارق العاده،
همراه با تحدّى و مبارزطلبى و سالم از معارضه است كه خداوند آن را به دست پيامبرش
پديد آورد تا نشان راستى رسالت وى باشد. [5] اصطلاح معجزه به اين معنا در قرآن كريم به كار نرفته، اما الفاظ
ديگرى آمده كه به معجزه حمل شده است، مانند «بيّنه» و «آيه». گفتنى است معجزه گرچه
تصرف ماوراء طبيعت در عالم طبيعت و ماده است، اما مبطل ضرورتهاى عقلى و خارج از
نظام قانونمند عليت نيست. [6] آنچه از امور خارق العاده از انبيا قبل از نبوتشان انجام شود
«ارهاص» و آنچه از غير انبيا صادر شود «كرامت» است كه هر كدام مستقل مورد بحث قرا
گرفته است. و از واژههاى سلطان و آية
[1] . السيرة النبويه، ابن هشام، ج 2، ص 688؛ الاستيعاب، ج 3، ص
482
[2] . مجمع البيان، ج 1-/ 2، ص 863؛ تفسير القرآن العظيم، ابن ابى
حاتم، ج 3، ص 794
[3] . جامع البيان، ج 6، جزء 10، ص 427؛ تفسير مبهمات القرآن، ج 1،
ص 553؛ مفحمات الاقران، ص 108