لا أُقْسِمُ بِهذَا الْبَلَدِ وَ أَنْتَ حِلٌّ بِهذَا الْبَلَدِ[2].
بلد (90) 1 و 2
332. (مكّه) محلّ سكونت پيامبر صلى الله
عليه و آله مورد سوگند خداوند:
لا أُقْسِمُ بِهذَا الْبَلَدِ وَ أَنْتَ حِلٌّ بِهذَا الْبَلَدِ[3].
بلد (90) 1 و 2
333. سكونت پيامبر صلى الله عليه و آله
هنگام نزول سوره (بلد)، در شهر مكّه:
لا أُقْسِمُ بِهذَا الْبَلَدِ وَ أَنْتَ حِلٌّ بِهذَا الْبَلَدِ.
بلد (90) 1 و 2
334. رعايت نكردن حرمت پيامبر صلى الله
عليه و آله در محلّ سكونتش مكّه از سوى ساكنان آن:
لا أُقْسِمُ بِهذَا الْبَلَدِ وَ أَنْتَ حِلٌّ بِهذَا الْبَلَدِ[4].
بلد (90) 1 و 2
[1] . بر اين اساس كه منظور از «الاتقاتلون قوماً نكثوا إيمانهم»
يهوديانى باشد كه با احزاب، جهت آواره ساختن پيامبر صلى الله عليه و آله و اخراج
آن حضرت از سكونتش از مدينه اعلام همكارى كردند. (مجمعالبيان، ج 5-/ 6، ص 18)
[2] . اجماع مفسّران بر اين است كه قسم خداوند در آيهمذكور به شهر
مكّه است. (مجمعالبيان، ج 9-/ 10، ص 747)
[3] . حرف «لا» در «لا اقسم» زايد تأكيدى بر سوگند است. برخى
گفتهاند: «لا اقسم» با همين تركيب كلمه قسم است و در سوگند مؤكّد بهكار مىرود.
[4] . حلال شمرده شدن پيامبر صلى الله عليه و آله به اين معنا است
كه آنحضرت را از حقوق اجتماعى خود در مكّه محروم كرده، او را همانند ديگر ساكنان
مكّه گرامى نمىداشتند. از امام صادق عليه السلام در ذيل آيه مزبور نقل شده كه آن
حضرت فرمودند: قريش احترام شهر [مكّه] را نگه مىداشتند، ولى ناسزاگويى و تكذيب
پيامبر خدا را حلال مىشمردند. (تفسير فرات كوفى، ص 557؛ بحارالانوار، ج 24، ص
284، ج 10)