[1] . در رواياتى معتبر از امام باقر و صادق عليهما السلام مقصود
از «انفال» اموالى بيان شده است كه از دارالحرب بدون جنگ گرفته مىشود، همچنين
سرزمينى كه اهلش آن را ترك كرده، از آن هجرت مىكنند- و آن فىء ناميده مىشود- و
ميراث كسى كه وارث ندارد، سرزمين و اموالى كه پادشاهان به ديگران مىبخشند،
بيشهزارها، جنگلها، درّهها و سرزمينهاى موات كه همه اينها از آنِ خدا و پيامبر
صلى الله عليه و آله و بعد از او براى كسى است كه قائم مقام ايشان است و آن را در
هر راه كه مصلحت خويش و مردمى كه تحت تكفّل او هستند، مصرف مىكند. (كنزالعرفان، ج
1، ص 254)
[2] . فرق بين «فىء» و «غنيمت» اين است كه، «غنيمت» اموال بهدست
آمده از طريق جنگ است، و «فىء» اموالى است كه از كفّار بدون جنگ و يا بر اثر
آواره شدن به دست آمده باشد، و فىء مخصوص پيامبر صلى الله عليه و آله و ائمه بعد
از او است كه در موارد خاص ذكر شده در آيه آن را مصرف مىكنند. (التبيان، ج 9، ص
564)
[3] . مستند نمودن نفى ضرر به خداوند، با اينكه مراد، نفى ضرر از
دين و پيامبر صلى الله عليه و آله و مسلمانان است اشاره به اين معنا دارد كه
مبارزه با دين و پيامبر صلى الله عليه و آله به منزله مبارزه با خداوند است.