1135. شجاعت پيامبر صلى الله عليه و آله در برخورد با كفّار، با تهديد و هشدار به آنان: وَ قُلْ لِلَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ اعْمَلُوا عَلى‌ مَكانَتِكُمْ إِنَّا عامِلُونَ‌ وَ انْتَظِرُوا إِنَّا مُنْتَظِرُونَ.

هود (11) 121 و 122

1136. شجاعت پيامبر صلى الله عليه و آله در برخورد با مشركان، با تهديد و هشدار به آنان:

... قُلْ أَ فَرَأَيْتُمْ ما تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ‌ .... قُلْ يا قَوْمِ اعْمَلُوا عَلى‌ مَكانَتِكُمْ إِنِّي عامِلٌ فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ.

زمر (39) 38 و 39

نيز---) انذار محمّد صلى الله عليه و آله، تبليغ محمّد صلى الله عليه و آله، سيره محمّد صلى الله عليه و آله‌

36. شرح صدر

1137. اعطاى شرح صدر به پيامبر صلى الله عليه و آله، از جانب خداوند:

أَ لَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ.

انشراح (94) 1

1138. پيامبر صلى الله عليه و آله شايسته بهره‌مندى از شرح صدر، از سوى خداوند:

أَ لَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ‌ [1].

انشراح (94) 1

1139. اعطاى شرح صدر به پيامبر صلى الله عليه و آله، نعمت بزرگ خداوند به آن حضرت:

أَ لَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ.

انشراح (94) 1

1140. اعطاى شرح صدر به پيامبر صلى الله عليه و آله از ناحيه خداوند، مقتضى تلاش حضرت در عبادت و بندگى او:

أَ لَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ‌ فَإِذا فَرَغْتَ فَانْصَبْ‌ وَ إِلى‌ رَبِّكَ فَارْغَبْ.

انشراح (94) 1 و 7 و 8

1141. گوش فرا دادن پيامبر صلى الله عليه و آله به سخنان گوناگون مردم، با شكيبايى و سعه صدر كامل:

وَ مِنْهُمُ الَّذِينَ يُؤْذُونَ النَّبِيَّ وَ يَقُولُونَ هُوَ أُذُنٌ قُلْ أُذُنُ خَيْرٍ لَكُمْ يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ يُؤْمِنُ لِلْمُؤْمِنِينَ وَ رَحْمَةٌ لِلَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ‌ ....

توبه (9) 61

1142. ستايش خداوند از پيامبر صلى الله عليه و آله، به سبب سعه و شرح صدر و گوش فرا دادن او به همه سخنان مردم:

وَ مِنْهُمُ الَّذِينَ يُؤْذُونَ النَّبِيَّ وَ يَقُولُونَ هُوَ أُذُنٌ قُلْ أُذُنُ خَيْرٍ لَكُمْ يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ يُؤْمِنُ لِلْمُؤْمِنِينَ وَ رَحْمَةٌ لِلَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ‌ ....

توبه (9) 61

1143. سوء تعبير از شرح صدر و شكيبايى پيامبر صلى الله عليه و آله، در گوش فرا دادن به سخنان مردم، موجب عذابى دردناك:

وَ مِنْهُمُ الَّذِينَ يُؤْذُونَ النَّبِيَّ وَ يَقُولُونَ هُوَ أُذُنٌ قُلْ أُذُنُ خَيْرٍ لَكُمْ يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ يُؤْمِنُ لِلْمُؤْمِنِينَ وَ رَحْمَةٌ لِلَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَ الَّذِينَ يُؤْذُونَ رَسُولَ اللَّهِ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ.

توبه (9) 61

1144. معرفى پيامبر صلى الله عليه و آله در چهره فردى ساده لوح، با سوء استفاده از شرح صدر پيامبر صلى الله عليه و آله، نمونه‌اى از اذيتهاى منافقان نسبت به آن حضرت:

وَ مِنْهُمُ الَّذِينَ يُؤْذُونَ النَّبِيَّ وَ يَقُولُونَ هُوَ أُذُنٌ قُلْ أُذُنُ خَيْرٍ لَكُمْ يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ يُؤْمِنُ لِلْمُؤْمِنِينَ وَ رَحْمَةٌ لِلَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَ الَّذِينَ يُؤْذُونَ رَسُولَ اللَّهِ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ.

توبه (9) 61

1145. شرح صدر و شكيبايى پيامبر صلى الله عليه و آله در گوش فرا دادن به سخنان مردم، رحمتى براى مؤمنان:

وَ مِنْهُمُ الَّذِينَ يُؤْذُونَ النَّبِيَّ وَ يَقُولُونَ هُوَ أُذُنٌ قُلْ‌

[1] . لام در «لك» يا براى تعليل است يا براى انتفاع. در صورت اوّل، مفاد آيه اين است كه آيا براى خودت به تو شرح صدر نداديم و اين تعبير دلالت دارد كه شخصيّت حضرت، علّتى كافى براى عطاى شرح صدر بود. در صورت دوم، نشانه ارجمندى آن حضرت است كه خداوند در جهت منافع پيامبر صلى الله عليه و آله نعمت شرح صدر را در اختيارش نهاد.