فَهَلْ يَنْظُرُونَ إِلَّا سُنَّتَ الْأَوَّلِينَ فَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّهِ تَبْدِيلًا وَ لَنْ تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّهِ تَحْوِيلًا.

فاطر (35) 42 و 43

أَمْ يَقُولُونَ افْتَرى‌ عَلَى اللَّهِ كَذِباً فَإِنْ يَشَإِ اللَّهُ يَخْتِمْ عَلى‌ قَلْبِكَ وَ يَمْحُ اللَّهُ الْباطِلَ وَ يُحِقُّ الْحَقَّ بِكَلِماتِهِ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ [1].

شورى (42) 24

أَمْ يُرِيدُونَ كَيْداً فَالَّذِينَ كَفَرُوا هُمُ الْمَكِيدُونَ.

طور (52) 42

29. مكر يهود

1785. دلدارى خداوند به پيامبر صلى الله عليه و آله، پس از خيانت يهود، در پيمان و عهدنامه با مسلمانان:

وَ لا يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا سَبَقُوا إِنَّهُمْ لا يُعْجِزُونَ‌ وَ إِنْ يُرِيدُوا أَنْ يَخْدَعُوكَ فَإِنَّ حَسْبَكَ اللَّهُ هُوَ الَّذِي أَيَّدَكَ بِنَصْرِهِ وَ بِالْمُؤْمِنِينَ‌ يا أَيُّهَا النَّبِيُّ حَسْبُكَ اللَّهُ وَ مَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ‌ [2].

انفال (8) 59 و 62 و 64

1786. دلدارى خداوند به پيامبر صلى الله عليه و آله، در مقابل مكر يهوديان:

يا أَيُّهَا الرَّسُولُ لا يَحْزُنْكَ الَّذِينَ يُسارِعُونَ فِي الْكُفْرِ مِنَ الَّذِينَ قالُوا آمَنَّا بِأَفْواهِهِمْ وَ لَمْ تُؤْمِنْ قُلُوبُهُمْ وَ مِنَ الَّذِينَ هادُوا سَمَّاعُونَ لِلْكَذِبِ سَمَّاعُونَ لِقَوْمٍ آخَرِينَ لَمْ يَأْتُوكَ يُحَرِّفُونَ الْكَلِمَ مِنْ بَعْدِ مَواضِعِهِ يَقُولُونَ إِنْ أُوتِيتُمْ هذا فَخُذُوهُ وَ إِنْ لَمْ تُؤْتَوْهُ فَاحْذَرُوا وَ مَنْ يُرِدِ اللَّهُ فِتْنَتَهُ فَلَنْ تَمْلِكَ لَهُ مِنَ اللَّهِ شَيْئاً أُولئِكَ الَّذِينَ لَمْ يُرِدِ اللَّهُ أَنْ يُطَهِّرَ قُلُوبَهُمْ لَهُمْ فِي الدُّنْيا خِزْيٌ وَ لَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذابٌ عَظِيمٌ‌ [3].

مائده (5) 41

30. منكران معاد

1787. خداوند، تسلّابخش پيامبر صلى الله عليه و آله، در برابر مخالفتهاى كافران و انكار معاد:

وَ قالُوا إِنْ هِيَ إِلَّا حَياتُنَا الدُّنْيا وَ ما نَحْنُ بِمَبْعُوثِينَ‌ وَ لَوْ تَرى‌ إِذْ وُقِفُوا عَلى‌ رَبِّهِمْ قالَ أَ لَيْسَ هذا بِالْحَقِّ قالُوا بَلى‌ وَ رَبِّنا قالَ فَذُوقُوا الْعَذابَ بِما كُنْتُمْ تَكْفُرُونَ.

انعام (6) 29 و 30

31. منكران نزول وحى‌

1788. دلدارى خداوند به پيامبر صلى الله عليه و آله، در پى انكار يهود، نسبت به نزول كتب آسمانى از جانب خداوند:

وَ ما قَدَرُوا اللَّهَ حَقَّ قَدْرِهِ إِذْ قالُوا ما أَنْزَلَ اللَّهُ عَلى‌ بَشَرٍ مِنْ شَيْ‌ءٍ قُلْ مَنْ أَنْزَلَ الْكِتابَ الَّذِي جاءَ بِهِ مُوسى‌ نُوراً وَ هُدىً لِلنَّاسِ‌ [4] ...

انعام (6) 91

(1) . «افترى‌ على اللّه كذباً» يعنى پيامبر صلى الله عليه و آله به دروغ، ادّعاى‌رسالت از طرف خداوند مى‌كند. (مجمع‌البيان، ج 9-/ 10، ص 44)

(2) . آيه شريفه، درباره طوايف يهود است كه پيامبر صلى الله عليه و آله پس از هجرتش به مدينه با آنان معاهده‌اى بست، بر اينكه آنان در مقام مكر و فريب درنيايند و با دشمنان بر عليه پيامبر صلى الله عليه و آله همكارى نكنند. در عوض جان‌شان از ناحيه پيامبر صلى الله عليه و آله در امان بوده، بر دين‌شان باقى بمانند. ولى يهوديان بارها اين پيمان را نقض كردند و خداوند در آيه «و لايحسبنّ الّذين كفروا ...» پيامبر صلى الله عليه و آله را دلدارى داده كه آنان نمى‌توانند خداوند را عاجز سازند. (الميزان، ج 9، ص 111 و 114)

(3) . آيه شريفه در مقام تسليت و تعزيت پيامبر در مقابل مكر و نقشه يهوديان است. (مجمع‌البيان، ج 3-/ 4، ص 301)

(4) . در يكى از شأن نزولها آمده است: شخصى يهودى ازپيامبر صلى الله عليه و آله سؤال كرد: اى محمّد صلى الله عليه و آله آيا خداوند كتابى را بر تو نازل كرده؟ پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: بلى. يهودى گفت: به خدا سوگند! خداوند از آسمان كتابى نازل نكرده است. آنگاه اين آيه شريفه بر پيامبر صلى الله عليه و آله نازل شده است. (مجمع‌البيان، ج 3-/ 4، ص 515)