اللَّهِ إِلَّا إِلَيْهِ‌ ....

توبه (9) 117 و 118

1201. فرمان پيامبراكرم صلى الله عليه و آله به جهاد با مشركان در بدر، اقدامى بحق و تحت تدبير و ربوبيّت خداوند:

كَما أَخْرَجَكَ رَبُّكَ مِنْ بَيْتِكَ بِالْحَقِّ وَ إِنَّ فَرِيقاً مِنَ الْمُؤْمِنِينَ لَكارِهُونَ‌ [1].

انفال (8) 5

1202. خروج پيامبراكرم صلى الله عليه و آله در صبحگاهان، از ميان خانواده خويش، براى جهاد با دشمنان:

وَ إِذْ غَدَوْتَ مِنْ أَهْلِكَ تُبَوِّئُ الْمُؤْمِنِينَ مَقاعِدَ لِلْقِتالِ‌ ....

آل‌عمران (3) 121

1203. حضور رسول اكرم صلى الله عليه و آله در جهاد با مشركان قريش، در غزوه احُد، تا آخرين لحظات:

إِذْ تُصْعِدُونَ وَ لا تَلْوُونَ عَلى‌ أَحَدٍ وَ الرَّسُولُ يَدْعُوكُمْ‌ فِي أُخْراكُمْ فَأَثابَكُمْ غَمًّا بِغَمٍّ لِكَيْلا تَحْزَنُوا عَلى‌ ما فاتَكُمْ وَ لا ما أَصابَكُمْ‌ ... [2]

آل‌عمران (3) 153

1204. حضور پيامبراكرم صلى الله عليه و آله در صحنه‌هاى جهاد، پيشاپيش مؤمنان و در كنار آنان:

وَ إِذا أُنْزِلَتْ سُورَةٌ أَنْ آمِنُوا بِاللَّهِ وَ جاهِدُوا مَعَ رَسُولِهِ اسْتَأْذَنَكَ أُولُوا الطَّوْلِ مِنْهُمْ وَ قالُوا ذَرْنا نَكُنْ مَعَ الْقاعِدِينَ‌ لكِنِ الرَّسُولُ‌ ... جاهَدُوا بِأَمْوالِهِمْ وَ أَنْفُسِهِمْ‌ ....

توبه (9) 86 و 88

1205. جلوگيرى پيامبراكرم صلى الله عليه و آله در مكّه، از تعجيل در جهاد با مشركان، به رغم علاقه مسلمانان به آن:

أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ قِيلَ لَهُمْ كُفُّوا أَيْدِيَكُمْ‌ ... فَلَمَّا كُتِبَ عَلَيْهِمُ الْقِتالُ إِذا فَرِيقٌ مِنْهُمْ يَخْشَوْنَ النَّاسَ كَخَشْيَةِ اللَّهِ أَوْ أَشَدَّ خَشْيَةً [3] ...

نساء (4) 77

1206. پيامبراكرم صلى الله عليه و آله، به تنهايى مأمور جهاد با دشمنان:

فَقاتِلْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ لا تُكَلَّفُ إِلَّا نَفْسَكَ وَ حَرِّضِ الْمُؤْمِنِينَ‌ [4] ...

نساء (4) 84

1207. فرماندهى عمليّات نظامى، برعهده پيامبر صلى الله عليه و آله، در جهاد با دشمنان:

وَ إِذْ غَدَوْتَ مِنْ أَهْلِكَ تُبَوِّئُ الْمُؤْمِنِينَ مَقاعِدَ لِلْقِتالِ‌ [5] ...

آل‌عمران (3) 121

1208. پيامبر اعظم صلى الله عليه و آله، مأمور تشويق مؤمنان، براى جهاد با دشمنان:

فَقاتِلْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ لا تُكَلَّفُ إِلَّا نَفْسَكَ وَ حَرِّضِ الْمُؤْمِنِينَ عَسَى اللَّهُ أَنْ يَكُفَّ بَأْسَ الَّذِينَ كَفَرُوا ....

نساء (4) 84

1209. اهتمام ويژه پيامبراكرم صلى الله عليه و آله، به آماده‌سازى سپاه اسلام، براى جهاد در غزوه احُد:

وَ إِذْ غَدَوْتَ مِنْ أَهْلِكَ تُبَوِّئُ الْمُؤْمِنِينَ مَقاعِدَ

(1) . آيه اشاره به خروج پيامبراكرم صلى الله عليه و آله از مدينه به سوى بدر است. (مجمع‌البيان، ج 3-/ 4، ص 801؛ كشف الاسرار، ج 4، ص 6)

(2) . آيه شريفه، درباره جنگ احُد است. (مجمع‌البيان، ج 1-/ 2، ص 861)

(3) . آيه شريفه، در باره بعضى مسلمانان است كه در مكّه [قبل از هجرت‌] مورد آزار و اذيّت مشركان قرار گرفته بودند و از پيامبر صلى الله عليه و آله تقاضا كردند كه با مشركان به مقاتله برخيزند ولى پيامبر صلى الله عليه و آله به آنان اجازه نداد. (همان، ج 3-/ 4، ص 119؛ الميزان، ج 5، ص 6)

(4) . در روايتى از امام صادق عليه السلام آمده است: خداى- عزّوجلّ- به رسول گرامى خود تكليفى كرد كه به احدى از خلقش چنان تكليفى نكرد و آن اين بود كه بعد از فرمان به جهاد و تساهل ورزيدن مردم از اجابت آن، آن جناب را مُكلّف كرد كه به تنهايى به جنگ دشمن برود. سپس حضرت آيه مذكور را تلاوت فرمود. (الكافى، ج 2، ص 17، ح 1؛ تفسير نورالثقلين، ج 1، ص 523، ح 434-/ 435)

(5) . «تبوّى‌ء» از «بوأ»، [مصدر آن‌] «تبوءة» و به معناى آماده كردن جايى براى ديگرى است. (مفردات، ص 158 «باء»؛ مجمع‌البيان، ج 1-/ 2، ص 823)