(1) . مراد از روحالامين، جبرئيل است. (معالم التنزيل، بغوى، ج 3،
ص 478؛ الميزان، ج 15، ص 316)
(2) . بر اساس يك احتمال مقصود از «الّذى ...» جبرئيل و مراد از
«صدّق به» پيامبر صلى الله عليه و آله است. (مجمعالبيان، ج 7-/ 8، ص 777)
(3) . مقصود از «روحاً»، روحالقدس است. (همان، ج 9-/ 10، ص 58)
(4) . مراد از «شديدالقوى» جبرئيل است. (همان، ص 261) منظور از
«صاحبكم و عبده»، پيامبر صلى الله عليه و آله است. (الميزان، ج 19، ص 27 و 29)
(5) . با توجّه به سياق، مقصود از «رسول كريم» پيامبر صلى الله
عليه و آله است. (الكشاف، ج 4، ص 606؛ الميزان، ج 19، ص 404)
(6) . ضمير در «إنّه» اشاره به قرآن و مراد از «رسول كريم»، جبرئيل
است. (مجمعالبيان، ج 9-/ 10، ص 677؛ معالم التنزيل، بغوى، ج 5، ص 217)
(7) . از امام صادق عليه السلام روايت شده است: مردى خدمت
اميرمؤمنان عليه السلام رسيد. حضرت به او فرمود: خداى- عزّوجلّ- در كتاب خود
مىفرمايد: «سبحان الّذى أسرى بعبده ... لنريه من آياتنا» يكى از آياتى كه خداى-
عزّوجلّ- به [حضرت] محمّد صلى الله عليه و آله نشان داد، اين بود كه جبرئيل به
نزد آن حضرت آمد و او را از مكّه حمل كرد و در پاسى از شب به بيتالمقدّس رساند.
سپس براق را براى آن حضرت آورد و او را به سمت آسمان و سپس به بيتالمعمور برد.
(بحارالانوار، ج 26، ص 286، ح 45) روايت ديگرى قريب به همين مضمون از امام صادق
عليه السلام در اين باره وارد شده است. (الأمالى، صدوق، ص 363، ح 1، مجلس 69؛
بحارالانوار، ج 18، ص 336، ح 37)