30. زمين‌

225. قسم خداوند به زمين، درباره فارق بودن قرآن، بين حق و باطل:

وَ الْأَرْضِ ذاتِ الصَّدْعِ‌ إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ.

طارق (86) 12 و 13

226. قسم خداوند به زمين، درباره رستگارى اهل تزكيه:

وَ الْأَرْضِ وَ ما طَحاها قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاها.

شمس (91) 6 و 9

227. قسم خداوند به زمين و گستراننده آن:

وَ الْأَرْضِ وَ ما طَحاها.

شمس (91) 6

228. قسم خداوند به زمين و شكاف‌پذير بودن آن، براى رويش گياهان، درباره فارق بودن قرآن، بين حق و باطل:

وَ الْأَرْضِ ذاتِ الصَّدْعِ‌ إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ.

طارق (86) 12 و 13

229. قسم خداوند به زمين، درباره زيانكارى و تباهى گناهكاران:

وَ الْأَرْضِ وَ ما طَحاها وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسَّاها.

شمس (91) 6 و 10

31. زوجيّت‌

230. قسم خداوند به حاكميّت قانون زوجيّت در نظام آفرينش، جهت تأكيد متفاوت بودن تلاش انسانها (در سودمندى و زيان‌بخشى):

وَ ما خَلَقَ الذَّكَرَ وَ الْأُنْثى‌ إِنَّ سَعْيَكُمْ لَشَتَّى.

ليل (92) 3 و 4

32. زيتون‌

231. قسم خداوند به زيتون، جهت بيان وقوع شكل وجودى انسان، در زيباترين و استوارترين ساختارها:

... وَ الزَّيْتُونِ‌ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ.

تين (95) 1 و 4

33. ستاره‌

232. قسم خداوند به ستارگان، براى بيان تأكيدى مراقبت از انسان و افكار و كردار او:

وَ السَّماءِ وَ الطَّارِقِ‌ إِنْ كُلُّ نَفْسٍ لَمَّا عَلَيْها حافِظٌ.

طارق (86) 1 و 4

233. قسم خداوند به ستارگان مرتفع و نمايان، جهت بيان نفرين قطعى به اصحاب اخدود:

وَ السَّماءِ ذاتِ الْبُرُوجِ‌ قُتِلَ أَصْحابُ الْأُخْدُودِ.

بروج (85) 1 و 4

234. قسم خداوند به ستارگان، براى تأكيد بر ابلاغ قرآن، به وسيله فرستاده‌اى بزرگوار (جبرئيل):

فَلا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ‌ الْجَوارِ الْكُنَّسِ‌ إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ.

تكوير (81) 15 و 16 و 19

235. قسم خداوند به ستارگان متحرّك و بازگشت‌كننده به مسير قبلى خود:

فَلا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ‌ الْجَوارِ الْكُنَّسِ.

تكوير (81) 15 و 16

236. قسم خداوند به ستارگان ناپديدشونده از نظرها، بر اثر نور خورشيد:

فَلا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ.

تكوير (81) 15

237. قسم خداوند به ستارگان، هنگام غروب:

وَ النَّجْمِ إِذا هَوى‌.

نجم (53) 1

238. قسم خداوند به محلّ طلوع و غروب ستارگان:

فَلا أُقْسِمُ بِمَواقِعِ النُّجُومِ. [1]

واقعه (56) 75

239. قسم خداوند به مرتفع‌ترين ستاره‌ها:

وَ السَّماءِ وَ الطَّارِقِ‌ النَّجْمُ الثَّاقِبُ.

طارق (86) 1 و 3

[1] . «مواقع النّجوم» بنا بر قولى، يعنى محلّ طلوع و غروب ستارگان. (مجمع‌البيان، ج 9-/ 10، ص 341)