وَ إِنَّ الدِّينَ لَواقِعٌ.

ذاريات (51) 2 و 5 و 6

5. ابراهيم عليه السلام‌

167. قسم خداوند به ابراهيم عليه السلام براى آفريده شدن انسان در رنج و سختى:

وَ والِدٍ وَ ما وَلَدَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي كَبَدٍ. [1]

بلد (90) 3 و 4

6. اسب مجاهدان‌

168. قسم خداوند به اسبان تازنده و نفس‌زننده، در راه جهاد:

وَ الْعادِياتِ ضَبْحاً. [2]

عاديات (100) 1

169. قسم خداوند به اسبان هجوم‌آورنده بر دشمنان، هنگام صبحدم:

فَالْمُغِيراتِ صُبْحاً.

عاديات (100) 3

170. قسم خداوند به اسبان جنگى هجوم آورنده بر دشمنان دين، و پديدآورنده غبار شديد:

وَ الْعادِياتِ ضَبْحاً فَالْمُورِياتِ قَدْحاً فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعاً.

عاديات (100) 1 و 2 و 4

171. قسم خداوند به اسبان تيزپاى مجاهدان، براى تأكيد بر ناسپاسى نوع انسانها:

وَ الْعادِياتِ ضَبْحاً فَالْمُورِياتِ قَدْحاً إِنَّ الْإِنْسانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ.

عاديات (100) 1 و 2 و 6

172. قسم خداوند به اسبان تيزپاى مجاهدان، جهت تأكيد بر آگاهى دشمنان اسلام، از خوى ناسپاسى خويش:

وَ الْعادِياتِ ضَبْحاً فَالْمُورِياتِ قَدْحاً إِنَّ الْإِنْسانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ وَ إِنَّهُ عَلى‌ ذلِكَ لَشَهِيدٌ.

عاديات (100) 1 و 2 و 6 و 7

173. قسم خداوند به مركب مجاهدان براى بيان شدّت مال دوستى دشمنان دين:

وَ الْعادِياتِ ضَبْحاً فَالْمُورِياتِ قَدْحاً وَ إِنَّهُ لِحُبِّ الْخَيْرِ لَشَدِيدٌ.

عاديات (100) 1 و 2 و 8

174. قسم خداوند به اسبهاى هجوم برنده بر قلب سپاه دشمن، هنگام جهاد:

وَ الْعادِياتِ ضَبْحاً فَالْمُورِياتِ قَدْحاً فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعاً.

عاديات (100) 1 و 2 و 5

7. اسماعيل عليه السلام‌

175. قسم خداوند به اسماعيل عليه السلام براى آفريده شدن انسان در رنج و سختى:

وَ والِدٍ وَ ما وَلَدَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي كَبَدٍ.

بلد (90) 3 و 4

8. امّتها

176. قسم خدا به امّتها، جهت تأكيد بر نفرين و لعن بر اصحاب اخدود:

وَ شاهِدٍ وَ مَشْهُودٍ قُتِلَ أَصْحابُ الْأُخْدُودِ. [3]

بروج (85) 3 و 4

9. انبيا

177. قسم خداوند به انبيا، براى نفرين و لعن بر اصحاب اخدود:

وَ شاهِدٍ وَ مَشْهُودٍ قُتِلَ أَصْحابُ الْأُخْدُودِ. [4]

بروج (85) 3 و 4

[1] . بنا بر قولى، مراد از «والد» ابراهيم عليه السلام و «ما ولد» فرزندش است. (جامع‌البيان، ج 15، جزء 30، ص 246)

[2] . بنا بر قولى، مقصود از «عاديات» اسبانى است كه در ميدان جهاد نفس نفس مى‌زنند. (مجمع‌البيان، ج 9-/ 10، ص 803)

[3] . بنا بر قولى، مقصود از «شاهد» انبيا و مقصود از «مشهود» امّتها است. (التفسير الكبير، ج 11، ص 108)

[4] . بنا بر قولى، مقصود از «شاهد» انبيا و مقصود از «مشهود» امّتها است. (همان)