[1] . مراد از «و عصى آدم» نافرمانى امر ارشادى بود، نه امر مولوى
تا با عصمت انبيا منافات داشته باشد، چون انبيا از نظر نافرمانى خدا و مخالفت
دستوراتى كه به ايشان وحى مىشود و نيز از خطاى در تلقى وحى و در حفظ آن معصوم از
خطا هستند، نه فراموش مىكنند، نه آن را كم و زياد مىنمايند و نه در ابلاغش به
مردم كوتاهى مىكنند. (الميزان، ج 14، ص 222)
[2] . بنا بر يك قول، فرد فراموشكار، ابىّبنخلف بوده است و
استفهام در «من يحيى العظام» انكارى است. (جامعالبيان، ج 12، جزء 23، ص 37)
[3] . يك قول در شأن نزول آيه آن است كه فرد فراموشكار،
اميّةبنخلف بوده است. (مجمعالبيان، ج 7-/ 8، ص 678)
[4] . مقصود از «القرية»، ايله است. (الكشاف، ج 2، ص 170)