responsiveMenu
فرمت PDF شناسنامه فهرست
   ««صفحه‌اول    «صفحه‌قبلی
   جلد :
صفحه‌بعدی»    صفحه‌آخر»»   
   ««اول    «قبلی
   جلد :
بعدی»    آخر»»   
نام کتاب : فرهنگ قرآن نویسنده : مرکز فرهنگ و معارف قرآن    جلد : 22  صفحه : 78

فراموشكاران‌

1. آدم عليه السلام‌

28. آدم عليه السلام فراموش‌كننده پيمان خويش با خدا:

وَ لَقَدْ عَهِدْنا إِلى‌ آدَمَ مِنْ قَبْلُ فَنَسِيَ وَ لَمْ نَجِدْ لَهُ عَزْماً.

طه (20) 115

29. فراموشى عهد و پيمان با خدا، از طرف آدم عليه السلام زمينه عصيان آن حضرت:

وَ لَقَدْ عَهِدْنا إِلى‌ آدَمَ مِنْ قَبْلُ فَنَسِيَ‌ ...

... وَ عَصى‌ آدَمُ رَبَّهُ فَغَوى‌. [1]

طه (20) 115 و 121

2. ابىّ بن خلف‌

30. ابىّ بن خلف، فراموش‌كننده خلقت خويش:

وَ ضَرَبَ لَنا مَثَلًا وَ نَسِيَ خَلْقَهُ قالَ مَنْ يُحْيِ الْعِظامَ وَ هِيَ رَمِيمٌ. [2]

يس (36) 78

31. فراموشى ابىّ بن خلف از خلقت خويش، موجب انكار وى نسبت به حيات پس از مرگ:

وَ ضَرَبَ لَنا مَثَلًا وَ نَسِيَ خَلْقَهُ قالَ مَنْ يُحْيِ الْعِظامَ وَ هِيَ رَمِيمٌ.

يس (36) 78

نيز--) همين مدخل، فراموشكاران، مشركان‌

3. اميّة بن خلف‌

32. اميّة بن خلف، فراموش‌كننده آفرينش خويش:

وَ ضَرَبَ لَنا مَثَلًا وَ نَسِيَ خَلْقَهُ قالَ مَنْ يُحْيِ الْعِظامَ وَ هِيَ رَمِيمٌ. [3]

يس (36) 78

33. فراموشى اميّة بن خلف، زمينه انكار وى نسبت به معاد:

وَ ضَرَبَ لَنا مَثَلًا وَ نَسِيَ خَلْقَهُ قالَ مَنْ يُحْيِ الْعِظامَ وَ هِيَ رَمِيمٌ.

يس (36) 78

نيز--) همين مدخل، فراموشكاران، مشركان‌

4. بنى‌اسرائيل‌

34. كافران بنى‌اسرائيل، فراموش‌كننده بخش مهمّى از تذكّرات الهى:

وَ لَقَدْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثاقَ بَنِي إِسْرائِيلَ‌ ... فَمَنْ كَفَرَ بَعْدَ ذلِكَ مِنْكُمْ فَقَدْ ضَلَّ سَواءَ السَّبِيلِ‌ ... وَ نَسُوا حَظًّا مِمَّا ذُكِّرُوا بِهِ‌ ....

مائده (5) 12 و 13

35. ستمگران از بنى‌اسرائيل ساكن ايله، فراموش‌كننده نصايح و مواعظ مصلحان خويش:

وَ سْئَلْهُمْ عَنِ الْقَرْيَةِ الَّتِي كانَتْ حاضِرَةَ الْبَحْرِ ... وَ إِذْ قالَتْ أُمَّةٌ مِنْهُمْ لِمَ تَعِظُونَ قَوْماً ... فَلَمَّا نَسُوا ما ذُكِّرُوا بِهِ‌ ... وَ أَخَذْنَا الَّذِينَ ظَلَمُوا بِعَذابٍ بَئِيسٍ‌ ... [4]

اعراف (7) 163-/ 165

36. دعوت عالمان بنى‌اسرائيل از ديگران به كارهاى نيك، و فراموشى خويش:

أَ تَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَ تَنْسَوْنَ أَنْفُسَكُمْ وَ أَنْتُمْ‌


[1] . مراد از «و عصى‌ آدم» نافرمانى امر ارشادى بود، نه امر مولوى تا با عصمت انبيا منافات داشته باشد، چون انبيا از نظر نافرمانى خدا و مخالفت دستوراتى كه به ايشان وحى مى‌شود و نيز از خطاى در تلقى وحى و در حفظ آن معصوم از خطا هستند، نه فراموش مى‌كنند، نه آن را كم و زياد مى‌نمايند و نه در ابلاغش به مردم كوتاهى مى‌كنند. (الميزان، ج 14، ص 222)

[2] . بنا بر يك قول، فرد فراموشكار، ابىّ‌بن‌خلف بوده است و استفهام در «من يحيى العظام» انكارى است. (جامع‌البيان، ج 12، جزء 23، ص 37)

[3] . يك قول در شأن نزول آيه آن است كه فرد فراموشكار، اميّةبن‌خلف بوده است. (مجمع‌البيان، ج 7-/ 8، ص 678)

[4] . مقصود از «القرية»، ايله است. (الكشاف، ج 2، ص 170)

نام کتاب : فرهنگ قرآن نویسنده : مرکز فرهنگ و معارف قرآن    جلد : 22  صفحه : 78
   ««صفحه‌اول    «صفحه‌قبلی
   جلد :
صفحه‌بعدی»    صفحه‌آخر»»   
   ««اول    «قبلی
   جلد :
بعدی»    آخر»»   
فرمت PDF شناسنامه فهرست