مِنْ نَباتٍ شَتَّى‌ كُلُوا وَ ارْعَوْا أَنْعامَكُمْ إِنَّ فِي ذلِكَ لَآياتٍ لِأُولِي النُّهى‌ مِنْها خَلَقْناكُمْ وَ فِيها نُعِيدُكُمْ وَ مِنْها نُخْرِجُكُمْ تارَةً أُخْرى‌ وَ لَقَدْ أَرَيْناهُ آياتِنا كُلَّها فَكَذَّبَ وَ أَبى‌.

طه (20) 53-/ 56

وَ مِنْ آياتِهِ أَنْ تَقُومَ السَّماءُ وَ الْأَرْضُ بِأَمْرِهِ ثُمَّ إِذا دَعاكُمْ دَعْوَةً مِنَ الْأَرْضِ إِذا أَنْتُمْ تَخْرُجُونَ.

روم (30) 25

31. آگاهى انسان به مجموعه عملكرد خود (چه پيش فرستاده و چه بر جاى مانده) پس از خروج از قبر:

وَ إِذَا الْقُبُورُ بُعْثِرَتْ‌ عَلِمَتْ نَفْسٌ ما قَدَّمَتْ وَ أَخَّرَتْ.

انفطار (82) 4 و 5

32. خروج ناگهانى انسانها از قبرها در قيامت، در پى دعوت خداوند:

وَ مِنْ آياتِهِ أَنْ تَقُومَ السَّماءُ وَ الْأَرْضُ بِأَمْرِهِ ثُمَّ إِذا دَعاكُمْ دَعْوَةً مِنَ الْأَرْضِ إِذا أَنْتُمْ تَخْرُجُونَ.

روم (30) 25

33. لحظه خروج مردگان از قبرها در قيامت، وحشت‌انگيز و توجّه به آن، بازدارنده انسان از كفران‌نعمت، بخل‌ورزى و دلبستگى شديد به ثروت:

إِنَّ الْإِنْسانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ وَ إِنَّهُ لِحُبِّ الْخَيْرِ لَشَدِيدٌ أَ فَلا يَعْلَمُ إِذا بُعْثِرَ ما فِي الْقُبُورِ وَ حُصِّلَ ما فِي الصُّدُورِ.

عاديات (100) 6 و 8-/ 10

34. قدرت خداوند بر احياى زمين، دليل امكان حيات مجدّد مردگان و خروجشان از قبر:

وَ نَزَّلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً مُبارَكاً فَأَنْبَتْنا بِهِ جَنَّاتٍ وَ حَبَّ الْحَصِيدِ وَ النَّخْلَ باسِقاتٍ لَها طَلْعٌ نَضِيدٌ رِزْقاً لِلْعِبادِ وَ أَحْيَيْنا بِهِ بَلْدَةً مَيْتاً كَذلِكَ الْخُرُوجُ.

ق (50) 9-/ 11

35. خروج مردگان از قبور، همانند خروج ملخها از جايگاهشان:

خُشَّعاً أَبْصارُهُمْ يَخْرُجُونَ مِنَ الْأَجْداثِ كَأَنَّهُمْ جَرادٌ مُنْتَشِرٌ.

قمر (54) 7

36. ناسپاسى دشمنان دين در برابر نعمتهاى خداوند و دلبستگى شديد آنها به ثروت، نشان بى‌توجهى به برانگيخته شدن آنها از قبر:

إِنَّ الْإِنْسانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ وَ إِنَّهُ لِحُبِّ الْخَيْرِ لَشَدِيدٌ أَ فَلا يَعْلَمُ إِذا بُعْثِرَ ما فِي الْقُبُورِ.

عاديات (100) 6 و 8 و 9

خروج كافران از قبر

37. پنداشتن قبر به منزله خوابگاه از ديدگاه كافران، در پى خروج از آن:

وَ نُفِخَ فِي الصُّورِ فَإِذا هُمْ مِنَ الْأَجْداثِ إِلى‌ رَبِّهِمْ يَنْسِلُونَ‌ قالُوا يا وَيْلَنا مَنْ بَعَثَنا مِنْ مَرْقَدِنا ... [1]

يس (36) 51 و 52

38. كافران، متأسّف از خروج خود از قبور، هنگام ديدن وضعيّت وخيم خود در قيامت:

... قالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلَّذِينَ آمَنُوا أَ نُطْعِمُ مَنْ لَوْ يَشاءُ اللَّهُ أَطْعَمَهُ‌ ... وَ نُفِخَ فِي الصُّورِ فَإِذا هُمْ مِنَ الْأَجْداثِ إِلى‌ رَبِّهِمْ يَنْسِلُونَ‌ قالُوا يا وَيْلَنا مَنْ بَعَثَنا مِنْ مَرْقَدِنا ....

يس (36) 47 و 51 و 52

39. يأس كفّار، از خارج شدن مردگان از قبر:

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَتَوَلَّوْا قَوْماً غَضِبَ اللَّهُ‌

[1] . از امام باقر عليه السلام نقل شده كه درباره سخن خداوند كه مى‌فرمايد: «يا ويلنا ...» فرمود: مردم كه در قبرند، وقتى برمى‌خيزند مى‌پندارند كه در خواب بوده‌اند [ازاين‌رو] مى‌گويند: «يا ويلنا من بعثنا من مرقدنا؛ اى واى بر ما! چه كسى ما را از خوابگاهمان برانگيخت». (تفسير قمّى، ج 2، ص 216؛ تفسير نورالثقلين، ج 4، ص 388، ح 60)