آسمانها و زمين را با تبديل كردن، كوهها را با به حركت درآوردن، آفتاب را با در هم پيچيدن، ماه را با بى‌فروغ كردن، ستارگان و كواكب را با پراكنده ساختن، همه چيز را با قهر خود مى‌كوبد و خرد مى‌نمايد [1] قارعه ناميده شده است. اين صفت در سوره حاقّه (69) آيه 4 و سوره قارعه (101) آيات 1-/ 3 آمده است.

قارون‌

«قارون بن يصهر» از خويشاوندان موسى و پسر عموى آن حضرت‌ [2] و از بزرگان بنى‌اسرائيل و با نفوذ در بين آنان بوده است. [3]

اهمّ عناوين: ثروت قارون و رذايل قارون، فرجام قارون، قوم قارون، محروميّت قارون و موعظه به قارون.

ابلاغ به قارون‌

1. ابلاغ و ارائه معارف حق به قارون، از سوى موسى عليه السلام:

وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا مُوسى‌ ... إِلى‌ فِرْعَوْنَ وَ هامانَ وَ قارُونَ‌ ... فَلَمَّا جاءَهُمْ بِالْحَقِّ مِنْ عِنْدِنا ....

غافر (40) 23-/ 25

2. دعوت موسى عليه السلام از قارون، همراه با ابلاغ آيات و معجزات و براهين روشن:

وَ قارُونَ وَ فِرْعَوْنَ وَ هامانَ وَ لَقَدْ جاءَهُمْ مُوسى‌ بِالْبَيِّناتِ‌ ....

عنكبوت (29) 39

وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا مُوسى‌ بِآياتِنا وَ سُلْطانٍ مُبِينٍ‌ إِلى‌ فِرْعَوْنَ وَ هامانَ وَ قارُونَ‌ ....

غافر (40) 23 و 24

3. برخورد مستكبرانه قارون با موسى عليه السلام، پس از دعوت به حق و ابلاغ ارائه آيات و معجزات روشن الهى به وى:

وَ قارُونَ وَ فِرْعَوْنَ وَ هامانَ وَ لَقَدْ جاءَهُمْ مُوسى‌ بِالْبَيِّناتِ فَاسْتَكْبَرُوا فِي الْأَرْضِ‌ ....

عنكبوت (29) 39

4. برخورد عنادآميز قارون با موسى عليه السلام و بنى‌اسرائيل، در پى دعوت به حق و ابلاغ آيات و براهين روشن به او:

وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا مُوسى‌ بِآياتِنا وَ سُلْطانٍ مُبِينٍ‌ إِلى‌ فِرْعَوْنَ وَ هامانَ وَ قارُونَ فَقالُوا ساحِرٌ كَذَّابٌ‌ فَلَمَّا جاءَهُمْ بِالْحَقِّ مِنْ عِنْدِنا قالُوا اقْتُلُوا أَبْناءَ الَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ وَ اسْتَحْيُوا نِساءَهُمْ‌ ....

غافر (40) 23-/ 25

نيز--) همين مدخل، رذايل قارون، استكبار، افترا، تكذيب و مكر

احسان به قارون‌

5. برخوردارى قارون از ثروت و مال بسيار، برخاسته از احسان و عطاياى الهى به او:

إِنَّ قارُونَ كانَ مِنْ قَوْمِ مُوسى‌ فَبَغى‌ عَلَيْهِمْ وَ آتَيْناهُ مِنَ الْكُنُوزِ ما إِنَّ مَفاتِحَهُ لَتَنُوأُ بِالْعُصْبَةِ أُولِي الْقُوَّةِ إِذْ قالَ لَهُ قَوْمُهُ لا تَفْرَحْ إِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ الْفَرِحِينَ‌ وَ ابْتَغِ فِيما آتاكَ اللَّهُ الدَّارَ

[1] . الميزان، ج 19، ص 392؛ الكشّاف، ج 4، ص 598

[2] . جامع‌البيان، ج 11، جزء 20، ص 128

[3] . اعلام‌القرآن، شبسترى، ص 802