سلام بر عبادالرّحمان‌

--) همين مدخل، تحيّت بر عبادالرّحمان‌

سلام عبادالرّحمان‌

20. سلام گفتن عبادالرّحمان، در پاسخ به گفتار جاهلان:

وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذِينَ‌ ... وَ إِذا خاطَبَهُمُ الْجاهِلُونَ قالُوا سَلاماً. [1]

فرقان (25) 63

صبر عبادالرّحمان‌

--) همين مدخل، فضايل عبادالرّحمان، صبر

عبادالرّحمان و آيات خدا

21. اهتمام و توجّه به آيات الهى، از صفات بندگان خداى رحمان:

وَ عِبادُ الرَّحْمنِ‌ ... وَ الَّذِينَ إِذا ذُكِّرُوا بِآياتِ رَبِّهِمْ لَمْ يَخِرُّوا عَلَيْها صُمًّا وَ عُمْياناً.

فرقان (25) 63 و 73

عبادالرّحمان و اسراف‌

--) همين مدخل، فضايل عبادالرّحمان، پرهيز از اسراف‌

عبادالرّحمان و جاهلان‌

22. عبادالرّحمان به هنگام رو به رو شدن با گفتار جاهلان خواستار سلامت و امنيّت و همزيستى مسالمت‌آميز:

وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذِينَ‌ ... وَ إِذا خاطَبَهُمُ الْجاهِلُونَ قالُوا سَلاماً. [2]

فرقان (25) 63

عقيده عبادالرّحمان‌

23. باور عبادالرّحمان، به يگانگى خدا:

وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذِينَ‌ ... وَ الَّذِينَ لا يَدْعُونَ مَعَ اللَّهِ إِلهاً آخَرَ ....

فرقان (25) 63 و 68

24. باور عبادالرّحمان، به ربوبيّت خداوند:

وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذِينَ‌ ... وَ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا ... وَ الَّذِينَ إِذا ذُكِّرُوا بِآياتِ رَبِّهِمْ لَمْ يَخِرُّوا عَلَيْها صُمًّا وَ عُمْياناً وَ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنا ....

فرقان (25) 63 و 65 و 73 و 74

25. عقيده عبادالرّحمان به ربوبيّت خدا، عامل تهجّد و شب‌زنده‌دارى آنها:

وَ عِبادُ الرَّحْمنِ‌ ... وَ الَّذِينَ يَبِيتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّداً وَ قِياماً. [3]

فرقان (25) 63 و 64

26. اعتقاد عبادالرّحمان، به جاودانگى عذاب جهنّم:

وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذِينَ‌ ... وَ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا اصْرِفْ عَنَّا عَذابَ جَهَنَّمَ إِنَّ عَذابَها كانَ غَراماً.

فرقان (25) 63 و 65

27. جهنّم، جايگاهى بسيار بد و ناگوار، در بينش عبادالرّحمان:

وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذِينَ‌ ... وَ الَّذِينَ يَقُولُونَ‌

[1] . عبادالرّحمان در پاسخ به گفتار جاهلان به آنها سلام مى‌كنند، به دليل «إذا سمعوا اللّغو اعرضوا عنه و قالوا لنا أعمالنا و لكم أعمالكم سلام عليكم». (مجمع‌البيان، ج 7-/ 8، ص 279؛ تفسير التحرير والتنوير، ج 9، جزء 19، ص 69)

[2] . در احتمالى «سلاماً» مصدر (مفعول مطلق) براى فعل مقدّر است. يعنى «نتسلّم تسلّماً منكم» كه در اين صورت، «سلام» به جاى «تسليم» نشسته است. (روح‌المعانى، ج 11، جزء 19، ص 65)

[3] . بيان قيد «لربّهم»، و ياد ربوبيّت خدا به جاى اوصاف ديگر، گوياى برداشت ياد شده است‌