عزير عليه السلام از انبياى بنىاسرائيل[2] در دوران زمامدارى «بختنّصر» مىزيسته است. وى پس از اين دوران،
تورات را به بنىاسرائيل بازگرداند و امر آنان را اصلاح نمود.[3] گويند: او پس از مرگ صد ساله خود
زمانى كه به سوى بنىاسرائيل بازگشت با تورات سوخته شده به دست «بختنّصر» روبهرو
شد و از سينه خود تورات را املا نمود[4] و از آنجا كه عزير عليه السلام سبب احياى تورات شد، يهوديان به
او لقب «ابناللّه» دادهاند.[5] در اين مدخل از واژه «عزير» و جمله «أو كالّذى مَرَّ على قرية ...» استفاده شده است.
آشاميدنى عزير عليه السلام
1. فاسد نشدن آشاميدنى عزير عليه السلام پس از گذشت صد سال بر آن، از
آيات خدا:
[1] . از ارتباط ميان آيات، مىتوان استفاده كرد كه مشركان،
فرشتگان را دختران خدا و بتها را مظهرى براى آنها مىپنداشتند، بدين جهت اسامى
مؤنّث براى بتها [لات، عزّى و ...] برمىگزيدند. (الميزان، ج 19، ص 38)
[5] . تفسير نورالثقلين، ج 2، ص 204، ح 104؛ الميزان، ج 9، ص 243؛
تاريخ طبرى (تاريخ الامم والملوك)، ج 1، ص 325
[6] . مقصود از «أو كالّذى مرّ ...» عزير عليه السلام است.
(مجمعالبيان، ج 1-/ 2، ص 639)
[7] . امام على عليه السلام در ضمن بيان تاريخ عزير عليه السلام
فرمود: و همراه او كوزهاى بود كه در آن آب ميوه بود. (تفسير عيّاشى، ج 1، ص 141،
ح 468؛ تفسير نورالثقلين، ج 1، ص 275، ح 1086)