103. آميختگى عزّت و شكستناپذيرى خداوند، با حكمت او:
... إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ.
بقره (2) 129
نيز--)
بقره (2) 209 و 220 و 228 و 240 و 260؛ آلعمران (3) 6 و 18 و 62 و
126؛ نساء (4) 56 و 158 و 165؛ مائده (5) 38 و 118؛ انفال (8) 10 و 49 و 63 و 67؛
توبه (9) 40 و 71؛ ابراهيم (14) 4؛ نحل (16) 60؛ نمل (27) 9؛ عنكبوت (29) 26 و 42؛
روم (30) 27؛ لقمان (31) 9 و 27؛ سبأ (34) 27؛ فاطر (35) 2؛ زمر (39) 1؛ غافر (40)
8؛ شورى (42) 3؛ جاثيه (45) 2 و 37؛ احقاف (46) 2؛ حديد (57) 1؛ حشر (59) 1 و 24؛
ممتحنه (60) 5؛ صفّ (61) 1؛ جمعه (62) 1 و 3؛ تغابن (64) 18؛ فتح (48) 7 و 19
3. توأم با حمد
104. عزّت و اقتدار الهى، توأم با حمد و ستايش انسانها:
وَ ما نَقَمُوا مِنْهُمْ إِلَّا أَنْ يُؤْمِنُوا بِاللَّهِ
الْعَزِيزِ الْحَمِيدِ.
بروج (85) 8
[1] . يادآورى دو صفت عزّت و مجازاتدهى خداوند، پس از ذكر پايدار
ماندن هدايت مؤمنان و استمرار يافتن گمراهى كافران حقگريز به وسيله خداوند،
مىتواند گوياى مطلب ياد شده باشد