621) مقام ابراهيم در كنار كعبه، جايگاهى مناسب و شايسته براى نماز:

و اذ جعلنا البيت مثابة للناس و امنا و اتّخذوا من مقام ابرهيم مصلّى ....

بقرة (2) 125

622) مقام ابراهيم در كنار كعبه، جايگاهى ارزشمند و مقدّس:

و اذ جعلنا البيت مثابة للناس و امنا و اتّخذوا من مقام ابرهيم مصلّى ....

بقرة (2) 125

فيه ءايت بيّنت مقام ابرهيم ....

آل‌عمران (3) 97

623) وجود مقام ابراهيم در كنار كعبه، امتيازى براى او:

إنّ أوّل بيت ...* فيه ءايت بيّنت مقام ابرهيم و من دخله كان ءامنا ....

آل‌عمران (3) 96 و 97

مقامات ابراهيم (ع)

624) اعطاى منزلت رفيع به ابراهيم (ع) از سوى خدا:

وتلك حجّتنآ ءاتينهآ إبرهيم على‌ قومه نرفع درجت مّن نّشآء إنّ ربّك حكيم عليم.

انعام (6) 83

625) ابراهيم (ع) از پيامبران دريافت‌كننده وحى:

قولوا ءامنّا باللَّه و ما انزل الينا و ما انزل الى‌ ابرهيم ....

بقرة (2) 136

قل ءامنّا باللَّه و ما انزل علينا و ما انزل على‌ ابرهيم ....

آل‌عمران (3) 84

... و اوحينا الى‌ ابرهيم ....

نساء (4) 163

1. امامت‌

626) استمرار امامت در نسل ابراهيم (ع):

وجعلها كلمة باقية فى عقبه لعلّهم يرجعون‌ [1].

زخرف (43) 28

627) امامت ابراهيم (ع)، پس از توفيق در امتحان‌هاى الهى:

و اذ ابتلى‌ ابرهيم ربّه بكلمت فاتمّهنّ قال انّى جاعلك للناس اماما ....

بقرة (2) 124

628) ابراهيم (ع)، پيشوايى هدايتگر به فرمان خدا:

قلنا ينار كونى بردا و سلما على‌ ابرهيم‌* و جعلنهم ائّمة يهدون بأمرنا ....

انبياء (21) 69 و 73

2. خُلّت‌

629) برگزيده شدن ابراهيم (ع) به مقام خُلّت خليل‌اللهى:

... اتّخذ اللَّه ابرهيم خليلا.

نساء (4) 125

3. عصمت‌

630) رسيدن ابراهيم (ع) به مقام عصمت پس از موفّقيّت در امتحان‌هاى بزرگ:

و إذ ابتلى‌ ابرهيم ربّه بكلمت فاتمّهنّ قال إنّى جاعلك للناس اماما قال و من ذرّيّتى قال لاينال عهدى الظلمين. [2]

بقرة (2) 124

4. قضاوت‌

631) اعطاى مقام داورى به ابراهيم (ع) از سوى خدا:

وتلك حجّتنآ ءاتينهآ إبرهيم على‌ قومه ...* أولئك الّذين ءاتينهم‌الكتب والحكم .... [3]

انعام (6) 83 و 89

[1] طبق روايت منقول از امام صادق (ع) مقصود از «كلمه»، امامت است. (نورالثقلين؛ مجمع‌البيان، ذيل آيه)

[2] از اين كه خداوند فرمود: عهد من (امامت) به ستمگران و گناه‌كاران نمى‌رسد و از طرفى، امامت را به ابراهيم (ع) اعطا فرمود، روشن مى‌شود كه او از هرگونه ستم و گناه مبرّا بوده است كه از آن به عصمت نيز تعبير مى‌شود.

[3] مقصود از «حكم»، به قرينه ذكر كتاب داورى و قضاوت است. (الميزان، ذيل آيه)