17. خشيت‌

548) ابراهيم (ع)، ترسان از خداوند:

... انّ ابرهيم لاوه حليم‌ [1].

توبه (9) 114

انّ ابرهيم لحليم اوه منيب.

هود (11) 75

18. خضوع‌

549) ابراهيم (ع)، مطيع و خاضع در برابر خداوند:

انّ ابرهيم كان امّة قانتا للَّه‌حنيفا ... [2].

نحل (16) 120

واذكر فى الكتب إبرهيم ...* أولئك الّذين أنعم اللّه عليهم مّن النّبيّين ... ممّن هدينا واجتبينآ إذا تتلى‌ عليهم ءايت الرّحمن خرّوا سجّدا وبكيًّا [3].

مريم (19) 41 و 58

19. در زمره نيكان‌

550) ابراهيم (ع) از نيكان نزد خدا:

واذكر عبدنا إبرهيم ...* وإنّهم عندنا لمن المصطفين الأخيار* ... كلٌّ مّن الأخيار.

ص (38) 45 و 47 و 48

20. رحمت‌

551) برخوردارى ابراهيم (ع) از رحمت و بركات الهى:

و لقد جاءت رسلنا ابرهيم بالبشرى‌ ...* قالوا اتعجبين من امر اللَّه رحمت اللَّه و بركته عليكم اهل البيت ....

هود (11) 69 و 73

21. سجده‌

552) به خاك افتادن و سجده ابراهيم (ع) هنگام تلاوت آيات خداى رحمان:

واذكر فى الكتب إبرهيم ...* أولئك الّذين أنعم اللّه عليهم مّن النّبيّين ... وممّن هدينا واجتبينآ إذا تتلى‌ عليهم ءايت الرّحمن خرّوا سجّدا وبكيًّا [4].

مريم (19) 41 و 58

22. سلام خدا بر ابراهيم (ع)

553) سلام خدا به ابراهيم (ع)، پاداش نيكوكارى او:

سلم على‌ ابرهيم‌* كذلك نجزى المحسنين.

صافات (37) 109 و 110

23. شكرگزارى‌

554) شكرگزارى ابراهيم (ع) با سپاس به درگاه خداوند پس از فرزنددار شدن:

الحمد للّه الّذى وهب لى على الكبر إسمعيل وإسحق ....

ابراهيم (14) 39

555) ابراهيم (ع)، شكرگزار نعمت‌هاى الهى:

إنّ إبرهيم كان ...* شاكرا لّانعمه ....

نحل (16) 120 و 121

24. صالح بودن‌

556) ابراهيم (ع)، از صالحان و شايستگان در آخرت:

و من يرغب عن ملّة ابرهيم ... و انّه فى الاخرة لمن الصلحين.

بقرة (2) 130

إنّ إبرهيم كان أمّة قانتا لّلّه ...* ... وإنّه فى الأخرة لمن الصَّلحين.

نحل (16) 120 و 122

[1] «أوّاه» از ريشه «اوه» به كسى اطلاق مى‌شود كه از خدا اظهار ترس و خشيت كند. (مفردات راغب)

[2] «قُنوت» مصدر «قنت» اطاعت خاضعانه را مى‌گويند. (مفردات راغب)

[3] بنابر اين كه جمله «ممن هدينا و اجتبينا ...» بيان ديگرى باشد براى همان پيامبرانى كه در آغاز آيه به آنان اشاره شده است، و نيز جمله «خرّوا سجّداً» كنايه از كمال خضوع باشد برداشت شده است.

[4] برداشت فوق بر اين اساس است كه جمله «ممّن هدينا واجتبينا ...» بيان ديگرى براى همان پيامبرانى باشد كه در آغاز آيه به آنان اشاره شده است.