180. منزّه بودن خدا از گمراه كردن انسانها، قبل از اتمامحجّت بر
آنان:
وَ ما كانَ اللَّهُ لِيُضِلَّ قَوْماً بَعْدَ إِذْ هَداهُمْ
حَتَّى يُبَيِّنَ لَهُمْ ما يَتَّقُونَ إِنَّ اللَّهَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ.
توبه (9) 115
181. علم بيكران خداوند باعث اتمامحجّت او بر بندگان قبل از به
گمراهى كشاندن آنها:
وَ ما كانَ اللَّهُ لِيُضِلَّ قَوْماً بَعْدَ إِذْ هَداهُمْ
حَتَّى يُبَيِّنَ لَهُمْ ما يَتَّقُونَ إِنَّ اللَّهَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ.
توبه (9) 115
182. اتمامحجّت خدا قبل از اغواى گمراهان، مقتضاى ربوبيّت وى:
وَ لا يَنْفَعُكُمْ نُصْحِي إِنْ أَرَدْتُ أَنْ أَنْصَحَ لَكُمْ
إِنْ
[1] . آيه شريفه، گويا درصدد پاسخگويى به نكتهاى مقدّر است؛ يعنى
كافران و ضلالتپيشگان در آرزوى رحلت آن حضرت بودند، به اين گمان كه با درگذشت
ايشان قادر به پيشبرد اهداف خود هستند. (تفسير نمونه، ج 21، ص 72؛ تفسير
التحريروالتنوير، ج 25، جزء 25، ص 259)
[2] . مقصود از «الحق» قرآن است. (مجمعالبيان، ج 5-/ 6، ص 211؛
معالمالتّنزيل، بغوى، ج 2، ص 437)