19. محروميّت از امامت‌

21. ظلم، موجب محروم شدن از رسيدن به مقام امامت:

وَ إِذِ ابْتَلى‌ إِبْراهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً قالَ وَ مِنْ ذُرِّيَّتِي قالَ لا يَنالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ.

بقره (2) 124

نيز--) همين مدخل، ظالمان، امامت ظالمان‌

20. ولايت ظالمان‌

22. ظلم، موجب قرار گرفتن، تحت ولايت و حاكميّت ظالمان:

وَ كَذلِكَ نُوَلِّي بَعْضَ الظَّالِمِينَ بَعْضاً بِما كانُوا يَكْسِبُونَ.

انعام (6) 129

نيز--) همين مدخل، ظالمان، كيفر ظالمان‌

آمرزش ظلم‌

--) همين مدخل، استغفار از ظلم‌

اجتناب از ظلم‌

آثار اجتناب از ظلم‌

1. امنيّت‌

23. امنيّت، دستاورد ايمان افراد، به دور از هرگونه ظلم:

... فَأَيُّ الْفَرِيقَيْنِ أَحَقُّ بِالْأَمْنِ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ‌ الَّذِينَ آمَنُوا وَ لَمْ يَلْبِسُوا إِيمانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَ هُمْ مُهْتَدُونَ. [1]

انعام (6) 81 و 82

24. امنيّت، پيامد اجتناب جامعه ايمانى از هرگونه ظلم:

... فَأَيُّ الْفَرِيقَيْنِ أَحَقُّ بِالْأَمْنِ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ‌ الَّذِينَ آمَنُوا وَ لَمْ يَلْبِسُوا إِيمانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَ هُمْ مُهْتَدُونَ. [2]

انعام (6) 81 و 82

2. مغفرت‌

25. پرهيز از ظلم، درپى‌دارنده مغفرت الهى:

إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا وَ ظَلَمُوا لَمْ يَكُنِ اللَّهُ لِيَغْفِرَ لَهُمْ‌ ....

نساء (4) 168

3. هدايت‌

26. هدايت‌يافتگى مؤمنان، پيامد اجتناب آنان از هرگونه ظلم:

إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا وَ ظَلَمُوا لَمْ يَكُنِ اللَّهُ لِيَغْفِرَ لَهُمْ وَ لا لِيَهْدِيَهُمْ طَرِيقاً.

نساء (4) 168

الَّذِينَ آمَنُوا وَ لَمْ يَلْبِسُوا إِيمانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَ هُمْ مُهْتَدُونَ. [3]

انعام (6) 82

استعاذه از ظلم‌

27. لزوم پناه بردن به خداوند، براى دور ماندن از ظلم:

قالَ مَعاذَ اللَّهِ‌ ... إِنَّا إِذاً لَظالِمُونَ.

يوسف (12) 79

[1] . گرچه «ظلم» در اين آيه، به قرينه آيات گذشته، به شرك تفسير شده، ولى با عموميّت مفاد «ظلم» منافاتى ندارد، بنابراين، جامعه ايمانى در صورت دورى از ظلم به امنيّت همه جانبه مى‌رسد

[2] . چون در آيه قبل، از موحّدان و مشركان با عنوان دو گروه ياد شده است و در اين آيه نيز از موحّدان با صيغه‌ها و ضماير جمع ياد شده، چنين برمى‌آيد كه امنيّت، از آنِ جامعه با هويت جمعى آن است، اگر چه آحاد افراد نيز مشمول آن باشند

[3] . در آيه شريفه، مؤمنانى كه ايمان‌شان تهى از هرگونه ظلم باشد، هدايت‌يافته شمرده شده‌اند. با توجّه به اينكه مؤمن در هر مرتبه‌اى كه باشد از هدايت برخوردار است، به نظر مى‌رسد مراد از «هم مهتدون» هدايت كامل اين گروه باشد