لَعَلَّهُ يَتَذَكَّرُ أَوْ يَخْشى‌.

طه (20) 43 و 44

2. تزكيه‌

150. تزكيه و خودسازى، مانع طغيان‌گرى:

اذْهَبْ إِلى‌ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغى‌ فَقُلْ هَلْ لَكَ إِلى‌ أَنْ تَزَكَّى.

نازعات (79) 17 و 18

3. تقوا

151. تقواپيشگى، مانع ظلم و طغيان‌گرى، و متّقين، مبرّا از آن:

قالُوا يا وَيْلَنا إِنَّا كُنَّا طاغِينَ‌ إِنَّ لِلْمُتَّقِينَ عِنْدَ رَبِّهِمْ جَنَّاتِ النَّعِيمِ.

قلم (68) 31 و 34

4. توجّه به بازگشت به خدا

152. توجّه به بازگشت انسانها به خداوند، مانع طغيان:

كَلَّا إِنَّ الْإِنْسانَ لَيَطْغى‌ إِنَّ إِلى‌ رَبِّكَ الرُّجْعى‌.

علق (96) 6 و 8

5. توجّه به بصيرت خدا

153. توجّه به بصيرت خداوند، مانع سركشى و طغيان:

فَاسْتَقِمْ كَما أُمِرْتَ وَ مَنْ تابَ مَعَكَ وَ لا تَطْغَوْا إِنَّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ.

هود (11) 112

6. توجّه به خلقت خود

154. توجّه به آفرينش انسان از خون لخته و وابستگى تمام دانشهاى او به خداوند، مانع طغيان:

خَلَقَ الْإِنْسانَ مِنْ عَلَقٍ‌ عَلَّمَ الْإِنْسانَ ما لَمْ يَعْلَمْ‌ كَلَّا إِنَّ الْإِنْسانَ لَيَطْغى‌.

علق (96) 2 و 5 و 6

7. خشوع‌

155. خشيت از خداوند، مانع طغيان:

اذْهَبا إِلى‌ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغى‌ فَقُولا لَهُ قَوْلًا لَيِّناً لَعَلَّهُ يَتَذَكَّرُ أَوْ يَخْشى‌.

طه (20) 43 و 44

نجات از طغيان‌

156. تزكيه و خودسازى، از راههاى نجات از طغيان:

اذْهَبْ إِلى‌ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغى‌ فَقُلْ هَلْ لَكَ إِلى‌ أَنْ تَزَكَّى.

نازعات (79) 17 و 18

157. ضرورت پرداختن انسان به تزكيه و پاكسازى خود، از هرگونه طغيان‌گرى:

اذْهَبْ إِلى‌ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغى‌ فَقُلْ هَلْ لَكَ إِلى‌ أَنْ تَزَكَّى.

نازعات (79) 17 و 18

طفوليّت‌

--) كودكى‌

طلا

طلا، [فلز گرانبها و قيمتى‌] كه در عربى آن را «ذهب» خوانند. [1] در اين مدخل از واژه‌هاى‌ «حُلىّ»، «ذهب»، «زُخْرُف» و «قِنْطار» استفاده شده است.

اهمّ عناوين: اندوختن طلا، ذوب طلا.

احكام طلا

1. جواز استفاده از طلا، براى زينت:

زُيِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَواتِ مِنَ النِّساءِ وَ الْبَنِينَ وَ الْقَناطِيرِ الْمُقَنْطَرَةِ مِنَ الذَّهَبِ وَ الْفِضَّةِ ... [2]

آل‌عمران (3) 14

[1] . لغت‌نامه، ج 9، ص 13661، «طلا»

[2] . در احتمالى، زينت‌دهنده، خداوند است. امام باقر و امام‌صادق عليهما السلام درباره قنطار فرمودند: «... مقدار طلايى كه پوست يك گاو را پر كند، گويند». (مجمع‌البيان، ج 1-/ 2، ص 711-/ 712)