«ضمرة بن ابىالعيص» از قبيله خزاعه و از مؤمنان به پيامبر صلى
الله عليه و آله در مكّه بود.[3] برخى مفسّران، شأن نزول آيات 97 تا 100 نساء (4) را در پى آن
دانستهاند كه پس از وجوب هجرت بر مسلمانان «ضمره» به رغم بيمارى، خواستار مهاجرت
از مكّه به مدينه شد كه در بين راه از دنيا رفت و با نزول آيات ياد شده، پاداش
اينگونه افراد بر خدا دانسته شد.[4]
ضيافت
--) مهمانى
طاحى الارض/ اسماوصفات
اين صفت فعلى الهى از باب «طحى، يَطحى و طَحْواً» به معناى
گستردن و گسترده شدن است. اين صفت الهى تنها يك بار و آن هم در مورد زمين بهكار
رفته است كه خداوند به زمين و كسى كه آن را گسترانده سوگند مىخورد:[5]
وَ الْأَرْضِ وَ ما طَحاها.
شمس (91) 6
طاغوت
طاغوت، بر وزن فعلوت، همانند ملكوت، ولى در آن [طاغوت] لامالفعل بر عينالفعل مقدّم شده است و