196. اعتنا نكردن به خيرخواهيهاى مشركان، مبنى بر زيانبار بودن حضور
مؤمنان ضعيف، در كنار پيامبر صلى الله عليه و آله، دستورى از جانب خداوند:
وَ لا تَطْرُدِ الَّذِينَ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَداةِ وَ
الْعَشِيِّ يُرِيدُونَ وَجْهَهُ ما عَلَيْكَ مِنْ حِسابِهِمْ مِنْ شَيْءٍ وَ ما
مِنْ حِسابِكَ عَلَيْهِمْ مِنْ شَيْءٍ فَتَطْرُدَهُمْ
... [2]
انعام (6) 52
[1] . «تخويل» مصدر «خوّل» به معناى اعطا و بخشش است و مقصود از
جمله «إذا خوّله نعمة منه» رفع مضرّات و گرفتاريها و اعطاى نعمت آسودگى است كه پس
از دعا و نيايش بندگان به درگاه الهى تحقّق مىپذيرد و مضرّات را فراموش مىكند.
(مجمعالبيان، ج 7-/ 8، ص 767)
[2] . «حسابهم» مىتواند اضافه مصدر به فاعل خود (هم) باشد؛ يعنى
حسابگريهاى مشركان درباره مؤمنان فقير و محروميّت آنها از كنار پيامبر صلى الله
عليه و آله صحيح نيست و ضرر از حرف «على» در «ما عليك» مستفاد است