وُجُوهُهُمْ مُسْوَدَّةٌ أَ لَيْسَ فِي جَهَنَّمَ مَثْوىً لِلْمُتَكَبِّرِينَ.

زمر (39) 60

61. سياه بودن صورت افترازنندگان بر خدا، در قيامت:

وَ يَوْمَ الْقِيامَةِ تَرَى الَّذِينَ كَذَبُوا عَلَى اللَّهِ وُجُوهُهُمْ مُسْوَدَّةٌ ... [1]

زمر (39) 60

62. نورانيّت و شادابى رخسار ابرار در قيامت، به سبب ايمان آنان به قيامت و ترس آنان از اين روز:

إِنَّ الْأَبْرارَ يَشْرَبُونَ مِنْ كَأْسٍ كانَ مِزاجُها كافُوراً إِنَّا نَخافُ مِنْ رَبِّنا يَوْماً عَبُوساً قَمْطَرِيراً فَوَقاهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذلِكَ الْيَوْمِ وَ لَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَ سُرُوراً.

انسان (76) 5 و 10 و 11

63. سياه نشدن صورت نيكوكاران و نبودن نشانه خوارى بر آن، در قيامت:

لِلَّذِينَ أَحْسَنُوا الْحُسْنى‌ وَ زِيادَةٌ وَ لا يَرْهَقُ وُجُوهَهُمْ قَتَرٌ وَ لا ذِلَّةٌ أُولئِكَ أَصْحابُ الْجَنَّةِ هُمْ فِيها خالِدُونَ.

يونس (10) 26

64. نبودن غبار غم و اندوه خوارى بر چهره نيكوكاران، در قيامت:

لِلَّذِينَ أَحْسَنُوا الْحُسْنى‌ وَ زِيادَةٌ وَ لا يَرْهَقُ وُجُوهَهُمْ قَتَرٌ وَ لا ذِلَّةٌ أُولئِكَ أَصْحابُ الْجَنَّةِ هُمْ فِيها خالِدُونَ.

يونس (10) 26

65. شناخته شدن مجرمان، به وسيله علامتهاى چهره آنان، در قيامت:

يُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِيماهُمْ‌ ....

الرّحمن (55) 41

66. محشور شدن مجرمان در قيامت، با چهره‌هايى كبود و رنگ باخته:

يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ وَ نَحْشُرُ الْمُجْرِمِينَ يَوْمَئِذٍ زُرْقاً. [2]

طه (20) 102

67. محشور شدن كافران با صورتهايى عبوس و غمناك، به علّت انكار خدا و تكذيب آخرت:

وَ تَذَرُونَ الْآخِرَةَ وَ وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ باسِرَةٌ فَلا صَدَّقَ وَ لا صَلَّى‌ وَ لكِنْ كَذَّبَ وَ تَوَلَّى.

قيامت (75) 21 و 24 و 31 و 32

68. مؤمنان در قيامت، داراى چهره‌اى زيبا، شاداب و مجذوب پروردگار خود:

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ ناضِرَةٌ إِلى‌ رَبِّها ناظِرَةٌ.

قيامت (75) 22 و 23

69. سفيد و نورانى بودن چهره مؤمنان، در قيامت:

يَوْمَ تَبْيَضُّ وُجُوهٌ‌ ... فَأَمَّا الَّذِينَ اسْوَدَّتْ وُجُوهُهُمْ أَ كَفَرْتُمْ بَعْدَ إِيمانِكُمْ‌ ....

آل‌عمران (3) 106

70. نورانيّت و سپيدى صورت مؤمنان در قيامت، نشانگر بهره‌مندى جاودان آنان از رحمت الهى (بهشت):

وَ أَمَّا الَّذِينَ ابْيَضَّتْ وُجُوهُهُمْ فَفِي رَحْمَتِ اللَّهِ هُمْ فِيها خالِدُونَ.

آل‌عمران (3) 107

[1] . مقصود از «كذّبوا على اللَّه» افتراى بر خدا با نسبت دادن شريك و فرزند به اوست. (التفسير المنير، ج 24، ص 43)

[2] . «زرقه» به رنگهاى بين سفيدى و سياهى (كبود) گفته مى‌شود. (مفردات، ص 379، «زرق»). برخى گفته‌اند: مقصود اين است كه آنها كوراند؛ چرا كه اگر نور بينايى چشم از بين برود كبود مى‌شود. مؤيّد آن آيه 97 سوره اسراء است. ديدگاه ديگر اين است كه مقصود تغيير رنگ بدن آنها از شدّت عطش است؛ زيرا عطش زياد، سبب تغيير سياهى چشم و نمودار شدن به رنگ كبود مى‌شود كه چنين چهره‌هايى ناخوشايند است. (الميزان، ج 14، ص 209)