قَرْضاً حَسَناً يُضاعَفُ لَهُمْ وَ لَهُمْ أَجْرٌ كَرِيمٌ. [1]

حديد (57) 18

2. حفظ آبرو

8. حفظ حيثيّت و آبروى دريافت‌كننده مال، از آداب صدقه:

قَوْلٌ مَعْرُوفٌ وَ مَغْفِرَةٌ خَيْرٌ مِنْ صَدَقَةٍ يَتْبَعُها أَذىً وَ اللَّهُ غَنِيٌّ حَلِيمٌ.

بقره (2) 263

نيز--) همين مدخل، اخلاص در صدقه، صدقه برتر و صدقه پنهانى‌

اخلاص در صدقه‌

9. پاداش صدقه، منوط به اخلاص صدقه‌دهنده:

إِنَّ الْمُصَّدِّقِينَ وَ الْمُصَّدِّقاتِ وَ أَقْرَضُوا اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً يُضاعَفُ لَهُمْ وَ لَهُمْ أَجْرٌ كَرِيمٌ. [2]

حديد (57) 18

10. اخلاص، شرط ارزشمندى صدقه:

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تُبْطِلُوا صَدَقاتِكُمْ بِالْمَنِّ وَ الْأَذى‌ كَالَّذِي يُنْفِقُ مالَهُ رِئاءَ النَّاسِ‌ ....

بقره (2) 264

اذيّت در صدقه‌

--) همين مدخل، حبط صدقه‌

ارزش صدقه‌

11. ايمان به خدا و آخرت، شرط ارزشمندى صدقه:

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تُبْطِلُوا صَدَقاتِكُمْ‌ ...

كَالَّذِي يُنْفِقُ مالَهُ‌ ... وَ لا يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ ....

بقره (2) 264

12. صدقه دادن، به منزله قرض دادن به خدا:

إِنَّ الْمُصَّدِّقِينَ وَ الْمُصَّدِّقاتِ وَ أَقْرَضُوا اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً ....

حديد (57) 18

13. صدقه، از بهترين و ارزشمندترين كارها:

... وَ أَنْ تَصَدَّقُوا خَيْرٌ لَكُمْ‌ ....

بقره (2) 280

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذا ناجَيْتُمُ الرَّسُولَ فَقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَيْ نَجْواكُمْ صَدَقَةً ذلِكَ خَيْرٌ لَكُمْ‌ ... [3]

مجادله (58) 12

14. صدقه دادن، نشانه شكرگزارى در برابر نعمتهاى الهى و پيروى از امر او:

يَمْحَقُ اللَّهُ الرِّبا وَ يُرْبِي الصَّدَقاتِ وَ اللَّهُ لا يُحِبُّ كُلَّ كَفَّارٍ أَثِيمٍ. [4]

بقره (2) 276

15. نماز و صدقه، داراى جايگاهى مهم در تعاليم دين:

فَلا صَدَّقَ وَ لا صَلَّى‌ وَ لكِنْ كَذَّبَ وَ تَوَلَّى.

قيامت (75) 31 و 32

16. عدم تأثير مقدار، در ارزشمندى صدقه:

الَّذِينَ يَلْمِزُونَ الْمُطَّوِّعِينَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ فِي الصَّدَقاتِ وَ الَّذِينَ لا يَجِدُونَ إِلَّا جُهْدَهُمْ فَيَسْخَرُونَ مِنْهُمْ سَخِرَ اللَّهُ مِنْهُمْ وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ. [5]

توبه (9) 79

نيز--) همين مدخل، اخلاص در صدقه‌

[1] . «حسناً» احتمال دارد به مرغوبيّت مالى اشاره باشد كه‌به‌گونه صدقه پرداخت مى‌شود

[2] . صدقه به نيازمند، در صورتى به منزله قرض به خداتلقّى مى‌شود كه دهنده آن اخلاص داشته باشد

[3] . واجب شدن صدقه- و نه هر عمل پسنديده ديگر- بركسانى كه مى‌خواستند با پيامبر صلى الله عليه و آله نجوا كنند و با آن حضرت گفت‌وگوى محرمانه داشته باشند، بيانگر برداشت ياد شده است‌

[4] . از مقابله ربا با صدقه استفاده مى‌شود كه اين دو در آثار و تبعات متضادّند، بنا بر اين چون رباخوارى نشانه ناسپاسى و گناهكارى است، صدقه دادن، نشانه سپاسگزارى و فرمان‌برى است‌

[5] . از اينكه صدقه اندك تهيدستان، يادآورى شده و مورد عنايت خاصّ خداوند قرار گرفته است، استفاده مى‌شود كه مقدار صدقه، تأثيرى در ارزشمندى آن ندارد