يُرِيدُونَ وَجْهَهُ‌ ... [1]

انعام (6) 52

وَ اصْبِرْ نَفْسَكَ مَعَ الَّذِينَ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَداةِ وَ الْعَشِيِّ يُرِيدُونَ وَجْهَهُ‌ ....

كهف (18) 28

نيز--) همين مدخل، عبادت در صبح‌

ذكر خدا در صبح‌

41. صبح و عصر، از بهترين اوقات براى ذكر و ياد خدا:

وَ لا تَطْرُدِ الَّذِينَ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَداةِ وَ الْعَشِيِ‌ ... [2]

انعام (6) 52

وَ اذْكُرْ رَبَّكَ فِي نَفْسِكَ‌ ... بِالْغُدُوِّ وَ الْآصالِ وَ لا تَكُنْ مِنَ الْغافِلِينَ. [3]

اعراف (7) 205

وَ اذْكُرِ اسْمَ رَبِّكَ بُكْرَةً وَ أَصِيلًا.

انسان (76) 25

42. توصيه خدا به پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله براى ياد خدا در صبح و عصر:

وَ اذْكُرْ رَبَّكَ فِي نَفْسِكَ تَضَرُّعاً وَ خِيفَةً وَ دُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَ الْآصالِ‌ ....

اعراف (7) 205

وَ اذْكُرِ اسْمَ رَبِّكَ بُكْرَةً وَ أَصِيلًا.

انسان (76) 25

43. لزوم ياد خدا در دل و جان و با زبان از روى ترس و تضرع در صبحگاهان و عصرگاهان:

وَ اذْكُرْ رَبَّكَ فِي نَفْسِكَ تَضَرُّعاً وَ خِيفَةً وَ دُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَ الْآصالِ‌ ... [4]

اعراف (7) 205

44. ذكر خدا در صبح و شام، از نشانه‌هاى آخرت طلبان دنيا گريز:

وَ اذْكُرِ اسْمَ رَبِّكَ بُكْرَةً وَ أَصِيلًا إِنَّ هؤُلاءِ يُحِبُّونَ الْعاجِلَةَ وَ يَذَرُونَ وَراءَهُمْ يَوْماً ثَقِيلًا.

انسان (76) 25 و 27

45. ذكر خدا در هر صبح و عصر، سبب بيرون آمدن از زمره غافلان:

وَ اذْكُرْ رَبَّكَ فِي نَفْسِكَ‌ ... بِالْغُدُوِّ وَ الْآصالِ وَ لا تَكُنْ مِنَ الْغافِلِينَ.

اعراف (7) 205

46. ياد خدا در صبح و شام، يارى دهنده انسان در شكيبايى براى انجام دادن دستورهاى الهى:

فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ‌ ... وَ اذْكُرِ اسْمَ رَبِّكَ بُكْرَةً وَ أَصِيلًا. [5]

انسان (76) 24 و 25

47. خانه‌هاى عظمت يافته به اذن خدا، محل ذكر خدا در صبح و شام:

فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَ يُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ يُسَبِّحُ لَهُ فِيها بِالْغُدُوِّ وَ الْآصالِ. [6]

نور (24) 36

48. ياد خدا در صبح و شام، راه پرهيز از اطاعت گنهكاران و كفرپيشگان:

فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ وَ لا تُطِعْ مِنْهُمْ آثِماً أَوْ كَفُوراً وَ اذْكُرِ اسْمَ رَبِّكَ بُكْرَةً وَ أَصِيلًا.

انسان (76) 24 و 25

[1] . ممكن است مقصود از «يدعون» مطلق دعا باشد. (الميزان، ج 7، ص 100)

[2] . برخى مفسّران گفته‌اند: مقصود از دعا (يدعون) در آيه ياد شده ذكر خدا در اوّل و آخر روز است. (مجمع‌البيان، ج 3-/ 4، ص 473)

[3] . برخى مفسّران گفته‌اند: ذكر اين دو وقت (صبح و عصر از ميان ساير اوقات) به دليل فضيلت آن است. (الكشّاف، ج 2، ص 192؛ مجمع‌البيان، ج 3-/ 4، ص 792)

[4] . «بالغدوّ والآصال» مى‌تواند كنايه از دوام باشد و ممكن‌است به معناى حقيقى خود باشد. (الكشّاف، ج 2، ص 192) برداشت بنا بر احتمال دوم است‌

[5] . از توصيه به ذكر خداوند- پس از فرمان صبر و شكيبايى در مشكلات رسالت- مطلب ياد شده به دست مى‌آيد

[6] . جمله «يسبّح ...» مى‌تواند استيناف و بيان «و يذكر فيها اسمه» باشد. (الميزان، ج 15، ص 126)