فَاصْبِرْ ... وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ بِالْعَشِيِّ وَ الْإِبْكارِ. [1]
غافر (40) 55
فَاصْبِرْ عَلى ما يَقُولُونَ وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَ قَبْلَ الْغُرُوبِ.
ق (50) 39
16. تسبيح خدا در صبحگاهان، راه دستيابى به مقام رضا:
... وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ ...
وَ أَطْرافَ النَّهارِ لَعَلَّكَ تَرْضى.
طه (20) 130
17. تسبيح خدا در هر صبح و شام، از جانب داود عليه السلام:
... وَ اذْكُرْ عَبْدَنا داوُدَ ... إِنَّا سَخَّرْنَا الْجِبالَ مَعَهُ يُسَبِّحْنَ بِالْعَشِيِّ وَ الْإِشْراقِ.
ص (38) 17 و 18
18. همراهى كوهها و پرندگان با داود عليه السلام در تسبيح خدا، در هر صبح و شام:
وَ الطَّيْرَ مَحْشُورَةً كُلٌّ لَهُ أَوَّابٌ.
ص (38) 19
19. تسبيح خدا در هر صبح و شام، سبب قدرت مندى داود عليه السلام:
اصْبِرْ عَلى ما يَقُولُونَ وَ اذْكُرْ عَبْدَنا داوُدَ ذَا الْأَيْدِ إِنَّهُ أَوَّابٌ إِنَّا سَخَّرْنَا الْجِبالَ مَعَهُ يُسَبِّحْنَ بِالْعَشِيِّ وَ الْإِشْراقِ. [2]
20. تسبيح خدا در هر صبح و شام از سوى مردم، از اهداف رسالت پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله:
إِنَّا أَرْسَلْناكَ شاهِداً ... لِتُؤْمِنُوا بِاللَّهِ ...
وَ تُسَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَ أَصِيلًا.
فتح (48) 8 و 9
21. تسبيح خدا در هر صبح و شام، نشانه انابه و موجب ستايش خدا:
اصْبِرْ عَلى ما يَقُولُونَ وَ اذْكُرْ عَبْدَنا داوُدَ ذَا الْأَيْدِ إِنَّهُ أَوَّابٌ إِنَّا سَخَّرْنَا الْجِبالَ مَعَهُ يُسَبِّحْنَ بِالْعَشِيِّ وَ الْإِشْراقِ.
22. دعوت زكريّا عليه السلام از قومش به تسبيح خدا، در صبح و عصر:
يا زَكَرِيَّا ... فَخَرَجَ عَلى قَوْمِهِ مِنَ الْمِحْرابِ فَأَوْحى إِلَيْهِمْ أَنْ سَبِّحُوا بُكْرَةً وَ عَشِيًّا.
مريم (19) 7 و 11
23. توصيه خدا به زكريّا عليه السلام براى تسبيح خدا در هر صبح و شام:
هُنالِكَ دَعا زَكَرِيَّا رَبَّهُ ... قالَ ... وَ سَبِّحْ بِالْعَشِيِّ وَ الْإِبْكارِ.
آلعمران (3) 38 و 41
تشبيه به صبح
24. دنيا در برابر قيامت، همانند عصر يك روز يا صبح آن، در ديدگاه اهل محشر:
كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَها لَمْ يَلْبَثُوا إِلَّا عَشِيَّةً أَوْ ضُحاها. [3]
نازعات (79) 46
تشبيه صبح
25. تشبيه طلوع صبح به آزاد شدن شخص، از سختيها و فشارها:
وَ الصُّبْحِ إِذا تَنَفَّسَ. [4]
تكوير (81) 18
[1] . از ارتباط «سبّح بحمد ربّك» با «فاصبر» مىتوان تأثيرتسبيح و عبادت در تكامل روح و استوارى اراده را نتيجه گرفت
[2] . «إنّا ...» براى تعليل است. اين آيه و آياتى كه بر اين آيه عطف شدهاند در بيان قدرت داود عليه السلام در تسبيح است. (الميزان، ج 17، ص 190)
[3] . «ضحى» لحظهاى است كه آفتاب طلوع مىكند و بالا مىآيد. (لسانالعرب، ج 8، ص 28، «ضحا»)
[4] . در آيه ياد شده طلوع صبح بعد از تاريكى شب به آزادى و رهايى شخص احاطه شده به اعمال شاقّه تشبيه شده است. (الميزان، ج 20، ص 217)