وَ الَّذِينَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حافِظُونَ.

معارج (70) 29

46. يحيى عليه السلام، مهاركننده شهوات و تمايلات خود، با عفّت و دورى گزيدن از زنان:

فَنادَتْهُ الْمَلائِكَةُ وَ هُوَ قائِمٌ يُصَلِّي فِي الْمِحْرابِ أَنَّ اللَّهَ يُبَشِّرُكَ بِيَحْيى‌ مُصَدِّقاً بِكَلِمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ سَيِّداً وَ حَصُوراً وَ نَبِيًّا مِنَ الصَّالِحِينَ. [1]

آل‌عمران (3) 39

8. نماز

47. نقش نماز و نيايش به درگاه الهى، در تعديل و مهار شهوات:

فَخَلَفَ مِنْ بَعْدِهِمْ خَلْفٌ أَضاعُوا الصَّلاةَ وَ اتَّبَعُوا الشَّهَواتِ فَسَوْفَ يَلْقَوْنَ غَيًّا. [2]

مريم (19) 59

شهود

--) مكاشفه‌

شهود/ اسماوصفات‌

--) شاهد/ اسماوصفات‌

شهيد/ اسماوصفات‌

--) شاهد/ اسماوصفات‌

شيبة بن ربيعه‌

شيبة بن ربيعة بن عبدالشّمس از قريش از تيره عبدمناف و از دشمنان سرسخت پيامبر صلى الله عليه و آله بود كه در غزوه بدر به دست حمزه سيّدالشّهداء عليه السلام به هلاكت رسيد. [3] در پى پرسشها و درخواستهاى نامعقول مانند جوشش چشمه‌هاى آب از سرزمين مكّه و آمدن فرشتگان و بهانه‌جويى شيبه و تنى چند از سران شرك از پيامبراكرم صلى الله عليه و آله آيات 90 تا 92 اسراء (17) نازل شد. [4] نيز ذيل آيه 25 انعام (6) از وى ياد شده كه به رغم استماع قرآن، بر كفر خود پاى فشرد و با پيامبراكرم صلى الله عليه و آله به مجادله پرداخت. [5]

شيبة بن عثمان‌

شيبة بن عثمان از قريش، تيره بنى‌عبدالدّار [6] و از پرده‌داران كعبه معظّمه و از مسلمانان پس از فتح مكّه است. [7] به نقل برخى مفسّران آيه 58 نساء (4) پس‌ از آن نازل شد كه پيامبر صلى الله عليه و آله كليدهاى خانه خدا را از شيبه گرفت. با نزول آيه مزبور كه طىّ آن رسول‌خدا صلى الله عليه و آله مأمور به بازگرداندن امانات به صاحبانش شده بود، آنها را به او برگرداند. [8] ذيل‌

[1] . «حصور» به كسى گفته مى‌شود كه با زنان همبسترنمى‌شود و منظور كسى است كه خود را از شهوات و خواسته‌هاى نفس ممنوع ساخته است. (الميزان، ج 3، ص 177)

[2] . تقديم «اضاعوا» بر «اتّبعوا الشّهوات» گوياى نقش‌تضييع نماز در پيروى از شهوات است، بدين مفهوم كه اقامه نماز، نقش سازنده‌اى در تعديل و مهار شهوات دارد

[3] . السّيرة النبويّه، ابن‌هشام، ج 2، ص 709

[4] . جامع‌البيان، ج 9، جزء 15، ص 205؛ مجمع‌البيان، ج 5-/ 6، ص 678

[5] . مجمع‌البيان، ج 3-/ 4، ص 442

[6] . الانساب، ج 3، ص 487؛ السّيرة النبويّه، ابن‌هشام، ج 4، ص 931؛ تاريخ طبرى، ج 2، ص 348؛ اعلام الورى، ج 1، ص 231

[7] . تاريخ طبرى، ج 2، ص 348؛ تبيان، ج 5، ص 190

[8] . معانى‌القرآن، نحّاس، ج 2، ص 116