آن حضرت اتّفاق افتاد. آيه اوّل سوره قمر (54) درباره اين معجزه نازل شده است. [1] در اين مدخل از واژه‌ «انشقّ‌القمر» استفاده شده است.

تكذيب شقّ‌القمر

1. تكذيب شقّ‌القمر، از جانب كافران:

اقْتَرَبَتِ السَّاعَةُ وَ انْشَقَّ الْقَمَرُ وَ كَذَّبُوا وَ اتَّبَعُوا أَهْواءَهُمْ وَ كُلُّ أَمْرٍ مُسْتَقِرٌّ. [2]

قمر (54) 1 و 3

شقّ‌القمر از آيات خدا

2. شقّ‌القمر، از آيات و نشانه‌هاى الهى:

اقْتَرَبَتِ السَّاعَةُ وَ انْشَقَّ الْقَمَرُ وَ إِنْ يَرَوْا آيَةً يُعْرِضُوا وَ يَقُولُوا سِحْرٌ مُسْتَمِرٌّ. [3]

قمر (54) 1 و 2

شقّ‌القمر و قيامت‌

3. شقّ‌القمر، از نشانه‌هاى نزديك بودن وقوع قيامت:

اقْتَرَبَتِ السَّاعَةُ وَ انْشَقَّ الْقَمَرُ.

قمر (54) 1

كافران و شقّ‌القمر

4. رويگردانى كافران، از پذيرش رسالت پيامبر صلى الله عليه و آله، به‌رغم مشاهده معجزه شقّ‌القمر:

اقْتَرَبَتِ السَّاعَةُ وَ انْشَقَّ الْقَمَرُ وَ إِنْ يَرَوْا آيَةً يُعْرِضُوا وَ يَقُولُوا سِحْرٌ مُسْتَمِرٌّ.

قمر (54) 1 و 2

مشاهده شقّ‌القمر

5. مشاهده شقّ‌القمر، از ناحيه كافران اهل مكّه:

اقْتَرَبَتِ السَّاعَةُ وَ انْشَقَّ الْقَمَرُ وَ إِنْ يَرَوْا آيَةً يُعْرِضُوا وَ يَقُولُوا سِحْرٌ مُسْتَمِرٌّ.

قمر (54) 1 و 2

معجزه شقّ‌القمر

6. دو نيمه شدن ماه، معجزه پيامبراكرم صلى الله عليه و آله:

... وَ انْشَقَّ الْقَمَرُ.

قمر (54) 1

7. سِحر دانستن معجزه شقّ‌القمر، از سوى كافران اهل مكّه:

اقْتَرَبَتِ السَّاعَةُ وَ انْشَقَّ الْقَمَرُ وَ إِنْ يَرَوْا آيَةً يُعْرِضُوا وَ يَقُولُوا سِحْرٌ مُسْتَمِرٌّ.

قمر (54) 1 و 2

وقت شقّ‌القمر

8. انشقاق قمر و دو نيم شدن آن، در شب چهارده ذى‌الحجّه:

اقْتَرَبَتِ السَّاعَةُ وَ انْشَقَّ الْقَمَرُ. [4]

قمر (54) 1

شقاوت‌

شقاوت‌ [مقابل سعادت‌] حالتى سخت و دشوار است كه انسان را از پيمودن راه خير، شايسته و كمال مادّى و معنوى باز مى‌دارد. [5] در اين مدخل از مشتقّات‌

[1] . جامع‌البيان، ج 13، جزء 27، ص 111-/ 113؛ تفسيرقمى، ج 2، ص 318؛ الكشاف، ج 4، ص 430-/ 431

[2] . مقصود از «و كذّبوا» تكذيب معجزه شقّ‌القمر است. (مقاتل بن سليمان، ج 4، ص 177؛ مجمع‌البيان، ج 9-/ 10، ص 282)

[3] . سياق آيه، قرينه است كه مقصود از «آية» شقّ‌القمر است و اعراض مشركان، هنگام وقوع آن بود. (الميزان، ج 19، ص 55)

[4] . امام صادق عليه السلام زمان انشقاق قمر را شب چهاردهم ذى‌الحجّه ذكر كرده‌اند. (تفسير قمى، ج 2، ص 318)

[5] . التحقيق، ج 6، ص 96، «شقى»