7. اميد بيهوده بنىاسرائيل به شفاعت خويش در قيامت، از سوى انبيا:
يا بَنِي إِسْرائِيلَ ... وَ اتَّقُوا يَوْماً لا تَجْزِي نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَيْئاً وَ
لا يُقْبَلُ مِنْها شَفاعَةٌ ...
[3]
بقره (2) 47 و 48
[1] . ضمير «نسوه» امكان دارد به «يوم» برگردد كه مقصود، روز قيامت
است
[2] . در روايتى «مقام محمود»، مقام شفاعت ناميده شده است. (تفسير
عيّاشى، ج 2، ص 313-/ 314؛ تفسير نورالثقلين، ج 3، ص 211، ح 402)
[3] . مفسّران گفتهاند: مورد آيه مزبور، يهوداند كه خود را اولاد
انبيا دانسته، مدّعى بودند كه مورد شفاعت آنان قرار خواهند گرفت. (مجمعالبيان، ج
1-/ 2، ص 223؛ الكشاف، ج 1، ص 136)